ဗိုလ္ထိန္ေမာင္ ဘယ္လဲ

ဘာဘဲေျပာေျပာရာဇ၀င္ရွိတယ္ ခုေတာ့လဲထိန္ေမာင္ဒါေတြျပီးခဲ့ပါျပီး ဗိုလ္
ထိန္ေမာင္တေယာက္ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုစြန္ ့ျပီး ရန္သူၾသဇာခံျပီးလမ္းမွာလိုက္သြားခဲ့ျပီး ဖဒိုမန္းရွာေျပာခဲ့တဲ့စကားေလ ကရင္မွန္ရင္ ကရင္အသိုင္းအ၀န္းမွာဘဲေနၾကရမယ္ တျခားလူမ်ိဳးရဲ ့ၾသဇာကိုသြားခံစရာမလိုဘူးတဲ့ ကဲဗိုလ္ထိန္ေမာင္ေရ လမ္းမွားမွန္သိရင္ အျမန္ဆံုးလမ္းမွန္ကိုျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ ငမိုက္သား DKBAေတြေတာ့ စစ္အစိုးရလစာေတြစားျပီး ကိုယ့္လုူမ်ိဳးကိုျပန္ႏွိပ္စက္မွာျမင္ေရာင္ပါေသးတယ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္တဲ့ ကရင္ေတြလဲမထူးပါဘူး စစ္အစိုးရ ၾသဇာကိုသြားခံတာပါဘဲ အရိုးအရင္းေလးရမလားလို ့ေလ ဒါေပမဲ့အားလံုးဟာ ကရင္ေတြပါဘဲ ဘယ္လိုဘဲသေဘာထားကြဲေနေပမဲ ့ အေရးၾကီးရင္ေသြးနီးၾကဖို ့အေရးၾကီးပါတယ္ ကရင္ေတြမွာအဲဒါနဲနဲအားနည္းတယ္ အေရးၾကီးရင္ ကြဲၾကေတာ့တာဘဲ အဲဒီအခ်က္က ဗမာေတြနဲ ့ကြာတယ္ ကြဲတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ရာဇ၀င္နဲ ့ကိုလာတာ အေဖကရင္ အေမကရင္ဆိုျပီး ကြဲတယ္ဗ်ာ ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ မိမိလူမ်ိဳးရဲ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ေတြကို သိထားျပီး ျပဳျပင္သင့္တာျပဳျပင္ရမယ္ထင္ပါတယ္ က်ေနာ့အေနနဲ ့သံုးသပ္ၾကည့္မယ္ေနာ္
က်ေနာ္ကဂ်ပန္မွာေနတာဆိုေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးနဲ ့ႏွိုင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္ ကရင္လူမ်ိဳးဟာရိုးသားတယ္ ဂ်ပန္ေတြလဲရိုးသားၾကတယ္ Good သိပ္ေကာင္းပါတယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အမႈအက်င့္ေလးပါ ဒါေပမဲ ့ကရင္ေတြဟာ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အပ်င္းၾကီးပါတယ္ မၾကိဳးစားၾကဘူး အဲဒီအခ်က္မွာ ဂ်ပန္ေတြနဲ ့ကြာတာပါဘဲ ရိုးသားတယ္ မၾကိဳးစားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒရ၀မ္းတို ့ျခံေစာင့္တို ့အိမ္ေဖာ္တို ့သူမ်ားခိုင္းတဲ့ေနရာမွာဘဲေနရမွာဘဲ ကရင္ေတြဟာ အဲဒီမၾကိဳးစားတဲ့အခ်က္ေလးနဲ ့ဒီလိုခံေနရတာပါဘဲ က်ေနာ္ဂ်ပန္မွာအလုပ္လုပ္တာ သူတို ့လူမ်ိဳးေတြနဲ ့ယွဥ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ္ေတာ္ ကိုၾကိဳးစားရပါတယ္ ပထမပိုင္းမွာေတာ့သူတို ့ကိုမမွီပါဘူ ဒါေပမဲ့ ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း ၾကိဳးစားတယ္ တေန ့တေန ့ဟာ ကိုယ့္အတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ ့ေနု ့ၾကိဳးစားတဲ ့ေနေတြၾကီးဘဲ အခုေတာ့ သူတို ့နဲ ့တန္းတူနီးပါးလုပ္ႏိုင္လာႏုိင္ပါတယ္ က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုေလ့က်င့္ေပးရင္ က်င့္သားရလာတာပါဘဲ ဒီလိုပါဘဲ အခုႏိုင္ငံတကာမွာေရာက္ရွိေနတဲ့ ကရင္အဖြဲ ့အစည္းေခါင္းေဆာင္ေတြ ပညာတတ္ကရင္ေတြ အေတြ ့အၾကံဳရင့္က်က္ေနတဲ ့ကရင္ေတြရွိၾကပါတယ္ ကိုယ္လူမ်ိဳးကို ကို ေလ့က်င့္ေပးၾကပါ ကိုယ္လူမ်ုိဳးကို ကိုမေလ့က်င့္ေပးရင္ သူမ်ားလက္ေအာက္မွာ ေအာက္က်ေႏွာက္က်ေနၾကရမွာဘဲ ကရင္လူမ်ိဳးဟာ စာေပ စကား ယဥ္ေက်းမႈစတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးရဲ ့ဂုဏ္နဲ ့ျပည့္စံုပါတယ္ ဒါေပမဲ့အဲဒီလူမ်ိဳးမွာ တိုင္ျပည္မရွိဘူးဆိုရင္ရည္ရွည္တည္တန္ ့ဘုိ့မလြယ္ပါဘူး အခုေတာင္ကရင္ျဖစ္လွ်က္နဲ့ကရင္အမည္မခံတဲ့သူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါျပီး ကရင္လို ့ေျပာရမွာရွက္တယ္ ဗမာေတြႏွိမ္ခံရလိမ္မယ္စသည္ျဖင့္ေပါ့ွ ဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ္ထင္ေၾကးနဲ့ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး တကယ္ေတြ ့ဖူးလို့ပါ အဲဒီေတာ့ တိုင္းျပည္တခုကိုတည္ေထာင္တဲ့ေနရာမွာ အဓိကအေရးၾကီးဆံုးကေတာ့ စိတ္ဓါတ္ပါဘဲ ကရင္တိုင္းမွာ တေန ့ငါတို ့ေတြဟာ ကို့တိုင္းျပည္နဲ ့ကိုေနရတဲ ့လူမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္လို့စိတ္ႏွလံုးထဲထားရမွာျဖစ္ပါတယ္ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္းလဲေရာက္ေအာင္သြားရမွာျဖစ္တယ္ ေနာက္အခ်က္ေတြကေတာ့ စစ္ေရး ႏိုင္ငံေရး ပညာေရး စီးပြားေရး ေတြေပါ့ဗ်ာ စစ္ေရးမွာေတာ့ KNU တနည္းအားျဖင့္ KNLA ေပါ့ဗ်ာ ရွိပါတယ္ အရမ္းေတာ္ပါတယ္ က်ေနာ္တို ့ကရင္တိုင္းျပည္ထူေထာင္ဖို ့အတြက္စစ္ေရးဘက္မွာ အႏွစ္္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ရေန ့ထိတိုင္ အဆင္သင့္ေနရာမွာရွိေနဆဲပါဘဲ က်န္တဲ ့လိုအပ္ခ်က္ေတြမွာ ဘယ္သူ ေတြဆီမွာတာ၀န္ရွိပါသလဲ --
ဆက္ဖတ္ရန္>>>

The Truth about KNU

The Truth about KNU

ဆက္ဖတ္ရန္>>>

မ်ိဳးခ်စ္ကရင္မ်ား၏ မ်က္ရည္

မ်ိဳးခ်စ္ကရင္မ်ား၏ မ်က္ရည္
ဆက္ဖတ္ရန္>>>

ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားဆင္းသက္လာပံု

ဆက္ဖတ္ရန္>>>

ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန ့ႏွင့္ ကရင္သကၠရာဇ္

ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ သေလး၊ ထိုင္ေခါက္ဖိုး၊ ျပာသိုလဆန္း (၁)ရက္သည္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚေပါက္လာ၏။ ေဂဇက္၀င္ ႏိုင္ငံေတာ္ရက္အားေန႔ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံတ၀ွမ္းလုံးရွိ ေက်ာင္းမ်ား၊ ႐ုံးမ်ား၊ အလုပ္႐ုံမ်ား၊ ဘဏ္တိုက္ႀကီးမ်ား ပိတ္ၾကရ၏။ျပည္သူလူထုအားလုံး ၀မ္းသာအားရျဖစ္၍ မဆုံးႏိုင္ေပ။ ေနာင္လည္း ကရင္ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ေန႔သည္ ႏွစ္စဥ္လာဦးမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္မဂၤလာက်က္သေရရွိေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ရက္အား တရက္ပို
ုလာမည္ျဖစ္ရကား လုပ္သားျပည္သူလူထု ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတို႔ ၀မ္းေျမာက္၍ မဆုံးႏိုင္ေပ။ အခ်ိဳ႕ေသာ ကရင္အမ်ိဳးသားတုိ႔ကားမိမိတို႔ အေမြအႏွစ္ျဖစ္သည့္ ေပ်ာက္ကြယ္ တိမ္ျမဳပ္ေနေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ကို ျပန္လည္ရရွိၾကသျဖင့္ မည္မွ်ပီတိျဖစ္သည္ကုိ စာအားျဖင့္ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေပ။ကရင္ႏွစ္
သစ္ကူးေန႔ႏွင့္အတူတကြ ကရင္သကၠရာဇ္ ပါလာ၏။ ၎ သကၠရာဇ္မွာ အံ့ၾသဘြယ္ရာ ျဖစ္ေနေပသည္။ ကမၻာ
သုံးသကၠရာဇ္ ၁၉၈၀ ထက္ အသက္ ၇၃၉ ႏွစ္ႀကီးေနရကား ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ ကမၻာအံ့ဖြယ္တခုကို တီထြင္
လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အံ့ၾသၾကသည္။ ဟာသျပဳၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟာသျပဳထုိက္၊ ဆိုထိုက္၊ အံ့ၾသထုိက္ေပသည္။ ေတြးေလ၊ ေတြးေလ၊ ပို၍ပင္ အံ့ၾသဆန္းၾကယ္ေလပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

အေၾကာင္းစုံဆုိရေသာ္ …

ရက္မ်ားမၾကာမီအတြင္းက မိတ္ေဆြမ်ား၊ ခင္မင္ ရင္းႏွီးသူမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ လာရသည့္ အေၾကာင္း
ရင္းကား ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ႏွင့္ သကၠရာဇ္အေၾကာင္းကုိ ဘယ္လုိလဲ၊ အံ့ၾသစရာပဲ၊ တယ္ဆန္းက်ယ္ပါလား၊ ရွင္းျပ
ပါဦး ဆို၍ အသီးသီးေမးလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ေမး၊ ႏႈတ္ေျဖမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်နပ္မႈ ရွိေသာေၾကာင့္ ထူးထူးေထြေထြ ျပႆနာ မေပၚခဲ့ေပ။ကရင္လူငယ္တသုိက္လည္း အားရ၀မ္းသာရွိလွသည္။ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ပြဲ စည္ကားရန္ႏွင့္ ႏွစ္စဥ္ပိုမိုစည္ကား သိုက္ၿမိဳက္စြာ ျပဳလုပ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္မွာ ၀မ္း
မသာဘဲ မရွိႏိုင္ေပ။ ႏွစ္စဥ္ ပိုမိုစည္ကားေစရန္ ႀကိဳးစားလ်က္ပင္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း မိုမိုစည္ကားလ်က္ပင္
တည္း။သုိ႔ေသာ္ယခုအခါ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ပိုမိုစည္ကားရန္ ပိုမိုထြန္းေတာက္ လာမည့္အစား ေမွးမွိန္ေစ
ေသာ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ ေပၚေပါက္ေနသည္။ ဗဟုသုတရွင္အခ်ိဳ႕သည္ ကရင္စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကုိ ရွာ
ေဖြဖတ္႐ႈရာမွ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔သည္ ေရွးယခင္ကတည္းက ရွိခဲ့သလား။ ကရင္သကၠရာဇ္ဟာ ယုံမွားစရာ
၀ီစိကိစၦာ ရွိစရာပဲလို႔ ျမည္လာေပသည္။ ထုိသုိ႔ ျမည္သံကား မက်ယ္ေသး။ ပို၍ မက်ယ္မီ ယုံမွားသံသယ ကင္း
စင္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးရန္ အလြန႔္အလြန္ အေရးႀကီးလွေပသည္။ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ေရြးခ်ယ္ျခင္းဆုိသည့္ က႑မွာ ဇန္န၀ါရီလ (၁)ရက္ေန႔ ေရြးရမလား၊ ဆရာယုဒသန္ ေရာက္ေသာေန႔ကို ေရြးရမလား။ ျပႆနာေပၚေပါက္သည္ဟု ဆုိထားေပသည္။ ေရွးကသာ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ရွိခဲ့ပါမူ ဤျပႆနာ မေပၚႏုိင္
ေပ။ မရွိခဲ့၍သာ ဤျပႆနာ ေပၚသည္ဟု ဗဟုသုတ ပညာရွင္တို႔က ယူဆၾကသည္။ဤကဲ့သုိ႔ ေတြးထင္ၾကသူ
မ်ားအား အျပစ္ဆုိစရာ မရွိေပ။ ဤျပႆနာ ရွိသမွ် ကာလပတ္လုံး ကရင္ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ေန႔၏ အေရာင္အ၀ါသည္ ပိုမိုထြန္းလင္း ေတာက္ပမႈ မရွိႏိုင္ေပ။ ေမွးမွိန္မႈဖက္သုိ႔သာယိုင္အံ့။ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ သံသယ မရွိေလာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းဖုိ႔ လိုေပသည္။
၁။ ပဲခူးနယ္၊ ဟသၤာတနယ္၊ ေတာင္ငူနယ္မ်ားတြင္ သေလး၊ ထိုင္ခုတ္ဖို၊ ျပာသိုလဆန္း (၁)ရက္ေန႔၌ ေရွးအစဥ္အလာအရ ကရင္လယ္သမားမ်ား ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ က်င္းပၾက၏ မစည္ကားလွေပ။ က်င္းပသူမ်ား အလြန္နည္းပါးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မကြယ္ေပ်ာက္ေသး။
၂။ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ အသိအမွတ္ျပဳေရး ၁၉၃၇-ခု ဥပေဒၾကမ္းတြင္ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔မွာ သေလးထုိင္ခုတ္ဖို လဆန္း ၁ ရက္ေန႔၊ ၂ ရက္ေန႔သည္ ျပာသုိလဆန္း(၁)ရက္နဲ႔ (၂)ရက္တြင္ က်ေရာက္သည္ ဟု ဆုိထားေပသည္။ (ႊ့The Karen New Year Days fall on the 1st and 2nd days of Thalay Htaik Koppho according to Karen calendar corresponding with the 1st and 2nd waxing days of Pyatho) ဟုပါရွိသျဖင့္ Bill ဘီလ္ ဥပေဒၾကမ္းကုိ ဖတ္မိလွ်င္ မည္သည့္ေန႔ကို ေရြးခ်ယ္ရမည့္ျပႆနာ မေပၚႏိုင္ေပ။-သတိ- ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ၂-ရက္ေတာင္း၏။ သို႔ေသာ္ (၁)ရက္သာ ရ၏။
(က) ေျမျပန္႔ကရင္ ျပာသိုလဆန္း(၁)ရက္၊ သေလး၊ ထုိင္ခုတ္ဖို (၁)ရက္ေန႔တြင္က်င္းပ၏။
(ခ) ဖာပြန္ႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေတာင္ေပၚကရင္မ်ား တပို႔တြဲ လဆန္း (၁)ရက္ေန႔တြင္က်င္းပ၏။
(ဂ) ဖားအံၿမိဳ႕ႏွင့္ အျခားေက်းရြာ လဲကယ္ဘာသာ၀င္ ကရင္မ်ား နယုန္လအတြင္း စေနေန႔က်ေသာ ေန႔တ
ေန႔တြင္ က်င္းပ၏။
(ဃ) ဒုံရင္းနယ္ လဲကယ္ဘာသာ၀င္ ကရင္မ်ားသည္ တန္ေဆာင္မုန္း လဆန္း ပထမစေနေန႔မွာ က်င္းပ၏။(ကိုးကားခ်က္ တုိင္းရင္းသား ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ႐ိုးရာဓေလ့ထုံးစံမ်ား၊ (ကရင္) စာမ်က္ႏွာ ၃၅၃-၃၅၄၊ စာပိုဒ္ ၁-၂က၊ ခ၊ဂ၊ဃ၊) အရ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ေရွးက ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း ထင္ရွားလွ၏။ သံသယကင္းရွင္းေစရန္ တင္ျပအပ္ပါသည္။ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ေရာင္၀ါေနသုိ႔ ထြန္းေစေသာ၀္။ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ေန႔ အသက္၀င္လာပုံေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ဆုိဘိသကဲ့သုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လု ေသလုဆဲဆဲတြင္ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူး
ပြဲေတာ္ သည္ တဖန္ျပန္လည္၍ အသက္၀င္လာ၏။ ဟသၤာတနယ္၊ ေတာင္ငူနယ္၊ ပဲခူးနယ္တို႔မွ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ
ေတာ္ကို မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားေသာ ကရင္လယ္သမားႀကီးတို႔ အားနည္းခ်ည့္နဲ႔ေနေသာကရင္
ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ပြဲေတာ္ကုိ ေရွးကကဲ့သုိ႔ စည္ကားလွေအာင္ ေဖာ္ထုတ္လိုၾက၏။ သူတခြန္း၊ ကိုယ္တခြန္း တစတစႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရက္အားျဖစ္ၿပီး တႏိုင္ငံလုံးရွိ၊ ႐ုံးမ်ား၊ အလုပ္႐ုံႀကီးမ်ား၊ ဘဏ္တိုက္ႀကီးမ်ား ပိတ္ေစ
ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ရက္အားျဖစ္ေစလို၏။ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္သည္ ေရွးပသဏီ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ႏွစ္ေပါင္း ၂၇၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ကပင္ က်င္းပခဲ့ ၾက၏။ တခါတရံ ေမွးမွိန္၍ တခါတရံ စည္ကားလွ၏။ အဂၤလိပ္ေခတ္တြင္ ကံေခ၍ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီး ဆင္းရဲလွ၏။ စတိမွ်သာ က်င္းပေသာ ဘ၀ႏွင့္ႀကဳံခဲ့ရ၏။ ဟသၤာတ၊ ပဲခူး၊ ေတာင္ငူ
တြင္ အလြန္နည္းလွေသာ အခ်ိဳ႕ကရင္ လယ္သမား တုိ႔သည္ ျပာသိုလဆန္း (၁)ရက္ေန႔ နံနက္ ေနထြက္တျပဴ၌ ေကာက္ဦးစားပြဲက်င္းပၾက၏။ ပဲခူးဘုရင္မ ရွင္ေစာပု လက္ထက္က ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ အလြန္စည္ကားေၾကာင္း
နံနက္လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္းတြင္ လူႀကီးမ်ား ေျပာၾကဆိုၾကသည္ကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကားသိခဲ့ ရသည္။ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ ျပန္လည္ေပၚထြက္ရန္စတင္လာပုံနယ္မ်ားမွ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ကုိ ေဖာ္ထုတ္လိုေသာ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ မိမိတို႔ ကုိယ္စားလွယ္ မင္းတုိင္ပင္ အမတ္မ်ားကုိ ဆာင္ရြက္
ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံၾက၏။ တစ္ေယာက္ကစ တရာဆိုဘိ အလားျပန္႔ႏွံ႔သြား၏။ မင္းတုိင္အမတ္၊ ကုိယ္စား
လွယ္မ်ားမွာ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ကို ေဖာ္ထုတ္ေပးရန္တာ၀န္ယူၾကရ၏။အမ်ိဳးသားထု၏ ဆႏၵႏွင့္ကရင္အမတ္ ၁၂ ဦးတို႕၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ေဒသအသီးသီးရွိ ကရင္လူထုတို႔က မိမိတို႔ႏွစ္စဥ္ က်င္းပၿမဲျဖစ္ေသာ ႏွစ္သစ္ကူး
ပြဲေတာ္ကို သႀကၤန္ပြဲေတာ္၊ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ ျပည္ေထာင္စု တ၀ွမ္းလုံးရွိ ႐ုံးမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ အလုပ္႐ုံႀကီးမ်ား၊ ဘဏ္တိုက္ႀကီးမ်ား ပိတ္ေစေသာ အမ်ားျပည္သူ အားလပ္ရက္ ႏိုင္ငံေတာ္ရက္
အားျဖစ္ေစလိုၾကသည္။ ၎ကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးပါရန္ ေတာင္းဆုိလာၾကရာ ကရင္အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား
ကလည္း မိမိတို႔၏ သမိုင္း၀င္ေန႔ ရရွိရန္အတြက္ တာ၀န္ယူ ႀကိဳးပမ္းေလေတာ့သည္။အမတ္ ၁၂ ဦးတို႔၏ ေဆြး
ေႏြးခ်က္လႊတ္ေတာ္အတြင္းရွိ ကရင္အမတ္ ၁၂ ဦးသည္ အမွတ္(၂၅၃)၊ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ယခုအခါဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) ေစာျမတ္သိန္း၏ တုိက္ခန္းတြင္ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ကိစၥကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး
ၾက၏။ အခ်ိဳ႕အမတ္မ်ားသည္ စိတ္မ၀င္စားၾကေပ။အေၾကာင္းမွာ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္သည္ ေခတ္မမွီဟု ယူဆၾကသည္။ လာမည့္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ သေလးထိုင္ခုတ္ဖို ျပာသုိလဆန္း(၁)ရက္သည္ ဇန္န၀ါရီလ(၁)ရက္ေန႔တြင္သာက်၏။ ၎အျပင္ ေနာင္လာမည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္လည္း ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔သည္ ခရစၥမတ္ ဒီဇင္ဘာ (၂၅) ရက္ေန႔ႏွင့္ ဇန္န၀ါရီ (၁) ရက္ ကမၻာ့ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ရက္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္သာ လႈပ္ရွားေန၍ ကရင္တို႔ ပိုက္ဆံကုန္ၿပီး လူပင္ပန္းမည္ဟုဆို၏။၎အျပင္ သႀကၤန္သည္ ကရင္ဗုဒၶဘာသာမ်ား၏ ႏွစ္ကူးရက္ ျဖစ္သည္။ ခရစ္စမတ္ေန႔လည္းရွိသည္။ နယူးရီးယား မလုိပါဟု ဆုိလာၾကသည္။ပထမအႀကိမ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္
မက်၊ ဒုတိယအႀကိမ္တြင္ ဂြၽန္ဆင္ ႏွင့္ ေစာျမတ္သိန္း တုိ႔ လိုသလိုလုပ္ၾက ဟူ၍ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ က်လာခဲ့
သည္။ေဆာင္ရြက္ပုံဂြၽန္ဆင္ႏွင့္ ျမတ္သိန္းတို႔သည္ လႊတ္ေတာ္အတြင္း၀န္ႀကီး မြန္၀တ္လုံ ဦးဘဒြန္း (B.A. Bar at law) ႏွင့္ ေဆြးေႏြး၏။ လႊတ္ေတာ္လုပ္ငန္းတြင္ အကြၽမ္းအက်င္ဆုံး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္၏။ မင္းတုိ႔ ကိစၥက မလြယ္ဘူး။ အမတ္တဦးက ကန္႔ကြက္လွ်င္ ခက္သြားမည္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၁၃၂ ေယာက္ရွိ၍ မင္းတို႔ ၁၂ ေယာက္႐ႈံးမွာပဲ ဟု အားေပးေျပာၾကား လိုက္သည္။ထုိအခါ ဂြၽန္ဆင္က ျဖစ္ႏိုင္တဲ့လမ္းကုိရွာၿပီး အႀကံေပးပါ။ အကူအညီေပးပါ။ ဉာဏ္ထုတ္ပါ လို႔ တိုက္တြန္း၏။ ဦးဘဒြန္းက ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီမယ္၊ နက္ျဖန္လာပါ ဟုဆုိ၏။ ခ်ိန္းဆိုရက္တြင္ ဦးဘဒြန္းက လမ္းေတာ့ရွိတယ္၊ ဒါလဲ မလြယ္ဘူး ဟုဆိုၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း ရွင္းျပ၏။ဥပေဒၾကမ္း Bill သြား႐ုိးလမ္းစဥ္
၁။ Bill ေရး၊ မဲေဖာက္၊ လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္သြင္းသည္။
၂။ တင္သြင္းသည့္အခါ ကန္႔ကြက္သူမ်ားလွ်င္ Bill ေသ၏။
၃။ တင္သြင္း၍ရေသာ္လည္း အမတ္တဦးက ေရြးခ်ယ္ေကာ္မတီသုိ႔ပို႔ရန္ အႀကံေပးႏိုင္၏။ ပုိ႔ေသာ္ တႏွစ္ေလာက္ ၾကာ၏။
၄။ ၎မွ ျပန္လာေသာ္ ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္။ မဲ႐ႈံးလွ်င္ Bill ေသ၏။
၅။ အမတ္တဦးက ျပည္သူ႕ထင္ျမင္ခ်က္ ေတာင္းဖို႔ အႀကံေပးႏိုင္၏။ ေတာင္းက ၂-ႏွစ္ေလာက္ ၾကာႏိုင္သည္။ ၎မွျပန္လာလွ်င္ လြတ္ေတာ္တြင္ ေဆြးေႏြးရ၏။ မဲ႐ႈံးလွ်င္ Bill ေသ၏။မဲႏိုင္လွ်င္ -
၆။ အထက္လြတ္ေတာ္သို႔ တက္ၿပီး၎မွ -
၇။ ဘုရင္ခံထံသုိ႔ ေရာက္၏။ အဂၤလိပ္စီးပြားေရးကုိ မထိခိုက္လွ်င္ လက္မွတ္ထုိး၏။ Bill သည္ ACT ျဖစ္လာ၏။
ဥပေဒၾကမ္း Bill ျဖတ္လမ္း
၁။ Bill ေရးမဲေဖာက္တင္သြင္းသည္။
၂။ တင္သြင္းသည့္အခါ ကန္႔ကြက္သူမရွိေအာင္ မလြယ္ပါ။
၃။ ကန္႔ကြက္သူမရွိေသာ္ ၃၊၄၊၅၊၆ အဆင့္ကုိ ေက်ာ္လႊား၍ Governor in council ဘုရင္ခံႏွင့္ ၀န္ႀကီးစုံညီ အစည္းအေ၀းတြင္ ၀န္ႀကီးမ်ားအားလုံး သေဘာတူ၊ ေမတၱာရပ္ကာ လြတ္ေတာ္တြင္ ကန္႔ကြက္သူမရွိေသာ္ Bill ကို လက္မွတ္ ထိုး၍ ACT ျပဳႏိုင္၏။ ACT ျဖစ္လွ်င္ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔သည္ ေဂဇက္၀င္ ေန႔တေန႔ျဖစ္
လာသည္။သြား႐ိုးသြားစဥ္ လမ္းႏွင့္မေအာင္ႏိုင္၊ ကန္႔ကြက္သူ မရွိေအာင္ စြမ္းႏိုင္သလား ဟုေမး၏။ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုၿပီး Canteen စားေသာက္ခန္းမသုိ႔ သြားၾက၏။ ေဆြးေႏြး၏။ အႀကံရ၏။အႀကံေကာင္းလွ်င္တခ်က္ထုိစဥ္က လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား လစာမရွိေသး။ လိုခ်င္ၾက၏။ မည္သူတဦးတေယာက္မွ လစာဥပေဒၾကမ္းကို မတင္ရဲၾက။ ခဲေပါက္ခံရမွာေၾကာက္ၾကသည္။ အႀကံမွာ ဒို႔ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ ဥပေဒၾကမ္းကို တင္မည္။ မကန္႔ကြက္လွ်င္ အမတ္လစာ ဥပေဒၾကမ္းကို တင္မည္ဟု လက္တို႔မည္။ ဒီလိုဆို ကန္႔ကြက္သူ မရွိျဖစ္ၿပီး ဒို႔-ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ ေအာင္ရမယ္ လို႔ တုိင္ပင္တယ္။(၂)ဦး သေဘာတူ လစာဥပေဒၾကမ္းကို တင္မည္ဟု ခဲကုိအရဲစြန္႔ၿပီး Challenge (စိန္ေခၚ)လိုက္တယ္။စိန္ေခၚၿပီးေနာက္ လႊတ္ေတာ္စားပြဲခန္းတြင္ ျမတ္သိန္း ႏွင့္ ဂြၽန္ဆင္ မ်က္ႏွာပြင့္၏။ စားပြဲခန္းမထဲ၀င္လွ်င္ စားပြဲတိုင္းက ဂြၽန္ဆင္၊ ျမတ္သိန္း၊ လာပါ၊ထိုင္ပါ၊ ႀကိဳက္တာ ေအာ္ဒါ လုပ္ပါ ဟု ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ စားေသာက္ၿပီးက Members salary bill ကုိ တင္ပါ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ လို႔ တိုးတိုးအားေပးၾက၏။ Karens’ New Year Day Bill ကို ဦးဘဒြန္းက ေရးၿပီး ဂြၽန္ဆင္က တင္၏။သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္
ေတြ႕ဆုံပုံဂြၽန္ဆင္ႏွင့္ ျမတ္သိန္းတို႔ Members salary bill တင္မယ္လုိ႔ သတင္းျပန္႔ပြားတယ္။ ႏွစ္ရက္ၾကာမွ ေဖဗီယမ္ ဦးဘခုိင္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳတို႔ ေဖဗီယမ္ပါတီ အတြင္းေရးမွဴးတုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ဦးဘခိုင္၊ ေစာျမတ္သိန္းတုိ႔ အလြန္ရင္းႏွီး၏။ ေစာျမတ္သိန္းလာပါ ဟု မိမိတိုက္ခန္းသို႔ ေခၚသြား၏။ ေရာက္ေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွေရႊတို႔ကုိ ေတြ႕၏။ တဦးႏွင့္တဦး ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ၿပီးေတာ့ သခင္ေအာင္ဆန္းက ေစာျမတ္သိန္း Members salary bill တင္မယ္ဆို၊ ဟုတ္ရဲ႕လား ဟု ေမး၏။သိန္း … ဟုတ္တယ္တင္မယ္ဆန္း … မတင္ပါနဲ႕ဗ်ာသိန္း … ဘာျဖစ္လို႔လဲဆန္း … ဗမာ့လႊတ္ေတာ္ႀကီး သိကၡာက်မယ္သိန္း … သိကၡာမက်ပါဘူး၊ လႊတ္ေတာ္တုိင္းမွာ အမတ္ေတြ လစာနဲ႔ပဲဆန္း … သူတို႔ယူတာ ယူေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အမတ္ေတြ လစာမ ယူရင္ေကာင္းမယ္သိန္း … မယူရင္ မေကာင္းဘူး၊ တုိင္းျပည္နာမယ္ဆန္း … ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်ာသိန္း … ဘတ္ဂ်က္ေငြပို ရွိေနတယ္၊ လခမယူရင္ ဒီေငြေတြကုိ အလကားမထားဘူး၊ Queen’s Own Highlander စေကာ့တလန္ ေတာင္ေပၚ စစ္သားေတြ ေခၚယူမယ္၊ ဘုရင္ခံလည္း စေကာေလာက္ မ်က္ႏွာရွိသြားမယ္၊ ခုလည္း King’s Own Highlander ရွိေနၿပီဆန္း … ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာသိန္း … စဥ္းစားၾကည့္ေလဆန္း … (ေခါင္းကုတ္လွ်က္) ခက္တာဘဲ၊ We are between the deep sea and the devil ဟု ေျပာ၏။သိန္း … We are between the deep sea and the devil on one side and the green field on the eitherဆန္း … ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေဟာေပးလုိ႔ရတဲ့ မဲေတြ အလြဲသုံးစား မလုပ္ပါနဲ႔သိန္း … စိတ္ခ်ပါ၊ မလုပ္ပါဘူးဆန္း … ဗ်ာ … ခင္ဗ်ား Good တယ္ထင္ရင္ Do သာ Do ပါ ဆို၏။၎ေနာက္ ဦးဘခိုင္က လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ တည္ခင္း ေကြၽးေမြး၏။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္၍ လူခ်င္းခြဲၾကေတာ့၏။ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ အသိအမွတ္ျပဳ ဥပေဒၾကမ္းကုိ လႊတ္ေတာ္သို႔ ၂၃-၇-၃၇ ေန႔တြင္ ဂြၽန္ဆင္ တင္၏။ ဦးဖိုးမွ်င္က ေထာက္ခံ၏။ ေစာျမတ္သိန္းက ကန္႔ကြက္သူမရွိေအာင္ ႀကိဳတင္၍ လွည့္လည္ကာ လက္တို႔၏။ဒါေတာင္မွပဲ Mr.Leach (European Leader) က စကားေျပာေသး၏။ Amendment ျပင္ဆင္ခ်က္ပါသည္။ စည္းကမ္းမက် ဟု ဆို၏။ ဥကၠ႒ႀကီးက မင္း Bill ကို ကန္႔ကြက္တာလား၊ ျပင္ဆင္ခ်က္ကို ကန္႔ကြက္တာလား ဟု ေမးရာ ဂြၽန္ဆင္က You are right လုိ႔ ေျပာလိုက္ရာ Laughter ျဖစ္သြား၏။ ထုိအခါ Leach က Bill ကို မကန္႔ကြက္ပါ။ မည္သူ Bill ကို ကန္႔ကြက္မလဲ ဟု ဥကၠ႒ႀကီးက ေမးရာ လႊတ္ေတာ္တခုလုံး ၿငိမ္ေန၏။ ဤကား Victory ေအာင္ပြဲေပတည္း။အဆင့္ ၃၊ ၄၊ ၅၊ ၆၊ တို႔ကုိ ေက်ာ္လႊား၍ ေစာေဖသာ(အခြန္၀န္ႀကီး)က အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားရသည္မွာ ဘုရင္ခံႏွင့္ ၀န္ႀကီးမ်ားစုံညီ အစည္းအေ၀းတြင္ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူး Bill ကို လႊတ္ေတာ္တြင္ ကန္႔ကြက္သူမရွိ။ ၀န္ႀကီးမ်ား အားလုံးလည္း သေဘာတူေသာေၾကာင့္ Bill မွ ACT ျဖစ္ဖုိ႔ လက္မွတ္ထုိးရန္ ေမတၱာရပ္ခံ၏။ အသင့္ပင္ ဘုရင္ခံလက္မွတ္ထိုး၍ ဥပေဒၾကမ္းမ်ား ဥပေဒျဖစ္သြား၏၁၉၃၇ ဒီဇင္ဘာလတြင္ တာ၀န္အရ ျပည္ထဲေရးဌာနက သေလး ထုိင္ခုတ္ဖို ျပာသုိလဆန္း ၁-ရက္သည္ ေဂဇက္၀င္ ႏိုင္ငံေတာ္ရက္အား ျဖစ္သည္ဟု ေၾကညာ၍ ႐ုံးမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ အလုပ္႐ုံႀကီးမ်ား၊ ဘဏ္တိုက္ႀကီးမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္တ၀ွမ္းလုံးတြင္ ပိတ္ေစ၏။ ေသလုဆဲဆဲ ျဖစ္ေနေသာ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေန႔သည္ လွလွပပႀကီး ထည္၀ါစြာ ျပန္လည္ ထြက္ေပၚလာ၏။ ၂၈-၇-၃၇ ေန႔တြင္ အမတ္လစာ ဥပေဒၾကမ္း Members salary bill ကို ဂြၽန္ဆင္တင္၏။ ကန္႔ကြက္သူမရွိ။ Bill သည္ ACT အျဖစ္ အလြယ္တကူ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ သူ႕အက်ိဳးေဆာင္၍ ကိုယ့္အက်ိဳးေအာင္ေသာ သာဓကတခုတည္း။ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ေန႔ ရရွိျခင္း အျဖစ္မွန္ကုိ တင္ျပရျခင္း အေၾကာင္းမွာ ေတာင္းယူရေသာ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ မဟုတ္။ အခြင့္ေကာင္း ရေသာ၊ ညဏ္ထုတ္၍ ခဲကုိစိန္ေခၚၿပီး လႊတ္ေတာ္တြင္ မၾကန္႔ၾကာ၊ ေသာင္မတင္၊ မၾကာေသာ ရက္ပိုင္းကေလးနဲ႔ ထုိက္ထိုက္တန္တန္ ရရွိခဲ့ေၾကာင္းကုိ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား သိထိုက္လွသည္ဟု ယူဆ၍ တင္ျပအပ္ပါသည္။ကရင့္သကၠရာဇ္ (၃)မ်ိဳးေရွးက သေရေခတၱရာျပည္ႀကီးတြင္ ပ်ဴ၊ ကမ္းယံ၊ သက္တို႔ ေနထိုင္ၾကသည္။ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶေဂါတမ ပရိနိဗၺာန္ စံယူေသာအခါ ထိုႏွစ္မွစ၍ ပ်ဴ၊ ကမ္းယံ၊ သက္တို႔၏ သကၠရာဇ္ကို စတင္ေရတြက္ၾက၏။ ေနာင္သကၠရာဇ္ ၁၀၁ သို႔ေရာက္ေသာ္ ဒြတ္တေဘာင္မင္းႀကီးက ဦးေဆာင္၍ ပ်ဴ၊ ကမ္းယံ၊ သက္တို႔၏ အလြန္ႀကီးမားခမ္းနားလွေသာ သေရေခတၱရာ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ဖန္ဆင္းၾက၏။ အစဥ္အတိုင္း သကၠရာဇ္ကို ေရတြက္လာရာ ၆၂၄-ခုသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ သမုႏၵရီမင္းက ေဒါေဒါရသကိန္းအရ ၆၂၂-ႏွစ္ကိုၿဖိဳ၍ အႂကြင္း ၂-ခုထားၿပီးေရတြက္ေစ၏။သကၠရာဇ္ၿဖိဳရာတြင္ ကမ္းယံတို႔ သေဘာမတူ၊ မၿဖိဳဘဲ ဆက္လက္၍ ေရတြက္ၾက၏။ ႏွစ္မ်ားမၾကာမီ သေရေခတၱရာျပည္ႀကီးအတြင္းသို႔ စေကာတခ်ပ္ ေလၾကမ္း
တိုက္ၿပီးလြင့္ကာေရာက္လာသည္ကို ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္ၿပီး အုပ္မရ၊ ထိန္းမရျဖစ္ကာ သေရေခတၱရာ ျပည္ႀကီး ပ်က္စီးေလေတာ့သည္။ လူထုသည္လည္း ဤတြင္ အုပ္စုသံုးစု ကြဲသြားေတာ့သည္။ပ်ဴတို႔မွာ အထက္အညာသို႔ေျပာင္းေ႐ြ႕၍ ယုန္လႊတ္၊ ပုဂံျပည္ စသည္တို႔ကို တည္ေထာင္ၾက၏။ ၿဖိဳသကၠရာဇ္ကို ပ်ဴတို႔ယူေဆာင္သြား ၾကသည္။ သက္တို႔မွာ အေရွ႕အရပ္သို႔ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းသြားၾက၏။ ကမ္းယံတို႔မွာ ေနၿမဲျဖစ္ေသာ သေရေခတၱရာတြင္ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ၾက၏။ မေ႐ႊ႕ေျပာင္း ၾကေခ်။ပုဂံျပည္တြင္ ၿဖိဳသကၠရာဇ္ ၅၆၄-သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပုပၸါးေစာရဟန္းမင္းလက္ထက္ ခဆပဥၥကိန္းအရ ၅၆၂-ႏွစ္ကိုၿဖိဳ၏။ အႂကြင္း ၂-ကိုထားကာ ေရတြက္ျပန္၏။ ကမ္းယံတို႔ကား ပုဂံတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ သကၠရာဇ္ၿဖိဳေသာ္လည္း ဆက္လက္၍သာ ေရတြက္၏။ ယခုအခါ ေကာဇာ သကၠရာဇ္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ၿဖိဳၿပီးေသာ သကၠရာဇ္ ၁၃၂၄ ျဖစ္၏။ ကမ္းယံသကၠရာဇ္ႏွင့္ ယခုေရတြက္ေနေသာ ေကာဇာသကၠရာဇ္ မွာ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶေဂါတမ ပရိနိဗၺာန္စံယူေတာ္မူသည့္ ႏွစ္မွ စ၍ ေရတြက္ေသာေၾကာင့္ မူရင္းမွာမျခား၊ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ျခားနားသည္မွာ ကမ္းယံသကၠရာဇ္က မၿဖိဳ၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္က ပထမအႀကိမ္ ၆၂၂-ႏွစ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ၅၆၂-ႏွစ္၊ ႏွစ္ေပါင္း ၁၁၈၄-ႏွစ္ၿဖိဳေသာ သကၠရာဇ္သာျဖစ္သည္။ ပိုမိုရွင္းလင္းသြားေစရန္ ဇယားျဖင့္ ေအာက္တြင္ ေဖၚျပထားသည္။ကမ္းယံသကၠရာဇ္၁။ ဗုဒၶေဂါတမ ပရိနိဗၺာန္စံယူသည့္ႏွစ္ကစ၏။၂။ သကၠရာဇ္ ၁၀၁ ခုတြင္ သေရေခတၱရာျပည္ႀကီး တည္ေထာင္၏။၃။ ကမ္းယံတုိ႔ မၿဖိဳ ဆက္လက္ေရတြက္၏။၄။ ကမ္းယံတုိ႔ မၿဖိဳ ဆက္လက္ေရတြက္၏။၅။ ယခု ကမ္းယံသကၠရာဇ္ ၁၃၄၂+၆၂၂+၅၆၂-၄=၂၅၂၂ခုေကာဇာသကၠရာဇ္၁။ ဗုဒၶေဂါတမ ပရိနိဗၺာန္ယူသည့္ႏွစ္ကစ၏။၂။ သကၠရာဇ္ ၁၀၁ ခုႏွစ္တြင္၊ သေရေခတၱရာျပည္တည္၏၃။ သကၠရာဇ္ ၆၂၄ ခုတြင္ သုမုႏၵရီမင္း၊ ၆၂၂ ခုၿဖိဳ၏။ ၂ ႂကြင္းထား၏။၄။ ၿဖိဳ သကၠရာဇ္ ၅၆၄ ပုဂံတြင္ ပုပၸါးေစာ ရဟန္း ၅၆၂ ၿဖိဳ၏။ ၂ ခု အႂကြင္းထား၏။၅။ ယခု ေကာဇာသကၠရာဖ္ ၿဖိဳသကၠရာဇ္ ၁၃၄၂ ခုျဖစ္၏။ထူးႀကီးေ၀ဠဳ၀န္၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေတရိႏၵမွာ ပရိယတၱိ၊ ဘာသႏၲရ၊ ေဒသႏၲရ ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္တတ္တဲ့ ကရင္ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္၏။ ယမ္းကံဟာကရင္ဘဲကြ။ ကရင္အစ အင္းမကတဲ့။ ေရွးကမ္းယံလုိ႔ေခၚတဲ့ လူမ်ိဳးကို အင္းမအရပ္က (ျပည္ၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္မွာ ရွိ၏) စတင္ၿပီး ကရင္လို႔ ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚတယ္။ ကမ္းယံသကၠရာဇ္ဟာ ကရင္သကၠရာဇ္ပဲ။ မွတ္ထားပါ ဟု မိန္႔ၾကား၏။ထုိအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ကရင္ျဖစ္၍ ေတာ္ေပေသးသည္ဟု မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ႏွင့္တကြ အထင္မွားမိ၏။ ယခုမွာ မူကား ကမ္းယံတို႔ ကရင္ျဖစ္ေၾကာင္း သံသယမရွိ။ အေၾကာင္းမူကား ေရွးအခါက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနထုိင္ၾကေသာ ပ်ဴ၊ ကမ္းယံ၊ သက္ ဟူေသာ လူမ်ိဳးသုံးမ်ိဳးအနက္ ကမ္းယံဟု ေခၚေသာ လူမ်ိဳးအမည္မွ ကရင္ဟူေသာ အမည္သုိ႔ေျပာင္းလဲ ေခၚဆိုလာေသာ အမည္ျဖစ္သည္ ဟု ဆာအာသာဖယ္ရာက တင္ျပခဲ့သည္။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၀ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ - ကရင္) (Sir Arthur Phayer. Translations of Ethnological Society vol:V)၁၉၁၆ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရွးေဟာင္း ကမၺည္းေက်ာက္စာ သုေတသန အစီရင္ခံစာတြင္ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားအား ျမန္မာ့သမိုင္းမ်ား၌ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကေသာ ကမ္းယံလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း ယူနန္နယ္ရွိ ေယာင္ႏွင့္ ေျမာင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မ်ိဳးႏြယ္ ဆက္သြယ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပပါရွိသည္။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၆ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ိုးရာဓေလ့ ထုံးစံမ်ား - ကရင္)၁၉၃၇-ႏွစ္ ကရင္သကၠရာဇ္ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးစဥ္အခါက စာမ်က္ႏွာ ၁၀၊ ၁၆ အကိုးအကားကုိ မသိရေသးသျဖင့္ ကရင္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေတရိႏၵ အား ထင္ျမင္မႈ ေပါ့ခဲ့သည္။ ထုိYအတြက္ လက္ဆယ္ျဖာ ဦးထိပ္တင္၍ ကန္ေတာ့ပါ၏။ထုိစဥ္က အထက္ပါ အကိုးအကားႏွစ္ခုကို သိခဲ့ပါမူ မိတ္ေဆြအမတ္ ၁၂ ေယာက္တုိ႔ ကမ္းယံသကၠရာဇ္ဟု ဆုံးျဖတ္မည္ဟု သံသယရိွစရာ မလိုပါ။ ဤကားေရွးက ကရင္သကၠရာဇ္ ရွိခဲ့ေၾကာင္းပါ။တ႐ုတ္ျပည္ အေနာက္ပိုင္းရွိ ႀကီးမားေသာ ေတာင္ႀကီးမ်ား ၀န္းရံလွ်က္ရွိသည့္ ကုန္းျပင္ျမင့္၊ ေငြေတာင္ျပည္မွ ကရင္တို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့ ၾက၏။ ထီဆဲမဲ့ယြား ေခၚသည့္ သဲျမစ္ႀကီးကုိ ျဖတ္ကူးၿပီး တျဖည္းျဖည္း ယူနန္ျပည္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္လာၾက ၏။ ထုိယူနန္ျပည္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထုိင္ၾကသည္။ ပထမအသုတ္၊ အခိ်ဳ႕ကရင္မ်ား ယူနန္ျပည္မွ ဘီစီ ခမ ၁၁၂၈ တြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းလာ၏။ တပိန္၊ ျမစ္ငယ္၊ ဧရာ၀တီ အတုိင္း စုံဆင္း၏။ အခ်ိဳ႕သံလြင္ျမစ္ အတုိင္းစုံဆင္း၏။ ဗမာျပည္သို႔ ဘီစီ ခမ ၁၁၂၅ တြင္ ေရာက္၏။ ဒုတိယအသုတ္ ဘီစီ ခမ ၇၄၁ တြင္ ယူနန္ျပည္မွ ထြက္ခဲ့၏။ ဘီစီ ခမ ၇၃၉ တြင္ ဗမာျပည္သုိ႔ ဆိုက္ေရာက္ၾက ၏။ (သုေတသီဆရာ ဦးေအာင္လွ၊ ပါဠိဆရာႀကီး ဦးေစာ၊ ဦးေက်ာ္ဇံ - ကသာ၊ ဦးဖိုးတုတ္ - ပညာအုပ္)ပထမအသုတ္ ကရင္မ်ား၊ ဗမာျပည္ ေရာက္ေသာအခါ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးၾက၏ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေသာ္ မွန္မွန္ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္၏။ အေျခေနေကာင္းမြန္လာ၏။ ထုိအခါ ၀မ္းသာအားရ ေကာက္ဦး စားပြဲကို က်င္းပၾက၏။ ပထမအႀကိမ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ တတိယ အႀကိမ္၊ စသည္ျဖင့္ ေရတြက္ရာမွ ေကာက္ဦးစားပြဲ သကၠရာဇ္ ေပၚလာ၏။ ဒုတိယအသုတ္ ထုိနည္းတူ လယ္ယာစုိက္ပ်ိဳး၏။ ေကာက္ဦးစားပြဲက်င္းပၿပီး သကၠရာဇ္ေပၚလာ၏။ ပထမအသုတ္မွာ ေရွ႕ကျဖစ္၍ ပင္လယ္ႏွင့္နီးေသာ အရပ္သုိ႔တုိင္ေအာင္ ခ်ီတက္ၾက၏။ ဒုတိယအသုတ္မွာ ေနာက္မွျဖစ္၍ ပင္လယ္ႏွင့္ အနည္းငယ္လွမ္းေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾက၏။ ထုိေခတ္က ကူးလူးဆက္ဆံ သြားလာေရး မလြယ္ကူေသာ ကာလျဖစ္၍ သကၠရာဇ္ မတူၾက။ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေန၏။ငယ္စဥ္က ပဲခူးနယ္ ေတာင္ပိုင္း ကရင္လယ္သမားႀကီးမ်ားက ျပာသိုလဆန္း ၁ ရက္ ေန႔တြင္ ေကာက္ဦးစားပြဲျပဳလုပ္ၾက၏။ နံနက္ ေစာေစာတြင္ အဘိုးတုိ႔ ဘႀကီးတို႔ သူတို႔၏ မိတ္ေဆြ ေရႊက်င္မွ ေျပာင္းလာသူ ေရႊပြင့္၀ါ (ထူးေဖာပါ) တို႔ႏွင့္ ႏွစ္သစ္ကူးအေၾကာင္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾက၏။ အားပါးတရ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာၾက၏။ သကၠရာဇ္ အေၾကာင္းလဲ ပါ၏။ ပဲခူး ေတာင္ပိုင္းသကၠရာဇ္မွာ ေရႊက်င္ကပါလာေသာ သကၠရာဇ္ထက္ ႏွစ္ (၃၁၀) ႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ၁၉၃၇ ခု ကရင္ျပည္ျပႆနာ ေပၚေပါက္ လာေသာအခါ ဘႀကီးမ်ား၏ သကၠရာဇ္မွာ (၂၇၉၉)ခုရွိေန၏။ (၂၈၀၀) ျပည့္ရန္ တႏွစ္ လိုေသာေၾကာင့္ မွတ္မိ၏။ ေရႊက်င္သကၠရာဇ္ က (၃၁၀) ႏွစ္ငယ္ေနသည္။ ၎ကုိ ဂြၽန္ဆင္အားျပရာ ဟုတ္တယ္ ဒို႔ ေတာင္ငူသကၠရာဇ္နဲ႔တူတယ္ ဟုဆို၏။သကၠရာဇ္အတြက္ ကရင္အမတ္ (၁၂)ေယာက္ စည္းေ၀းပြဲလုပ္ရာတြင္ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ၊ (၂)မ်ိဳးျဖစ္ေန သည္။ ဤအတြက္ ေျဖရွင္းဖို႕ လိုေလသည္။သာဓကမွာ Pritured Encyclopedia ခရစ္ေတာ္လြန္ၿပီး ေနာက္ အႏွစ္ (၂၀၀) အတြင္း ခရစ္ေတာ္ေမြးေန႔ ေမလ၊ ဧၿပီလ၊ ဇန္န၀ါရီလ ဟူ၍ ကြဲျပားေနသည္။ ေအဒီ (၃၀) ေလာက္ မွာ ဒီဇင္ဘာလ (၂၅)ရက္အတြင္း က်င္းပ၏။ အမ်ားသေဘာတူညီခ်က္အရ ဒီဇင္ဘာလ (၂၅)ရက္ေန႔ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပ၏။ သို႔ေသာ္ အႀကီးအကဲမ်ား သေဘာတူဆုံးျဖတ္၍ အားလုံး ႐ိုေသေလးစားစြာ လုိက္နာ၍ က်င္းပၾက၏။ Pritured Encyclopedia; We know that this could hardly have happened in December because it rams almost containously at the time of the year in Palestine and shepherds would no keep their flocks out in the hills at night in such weather.ခရစၥမတ္ ကမၻာ့သာဓကကိုယူ၍ ေတာင္ပိုင္းကရင္ သကၠရာဇ္ႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းကရင္သကၠရာဇ္ကို ေျဖရွင္းၾက၏။ ေတာင္ပိုင္း သကၠရာဇ္မွာ ဘီစီ(၇၃၉)မတုိင္မီ ကစ၍ ကရင္ သကၠရာဇ္ကို ေရတြက္ဖို႔ စဥ္းစား၏။ ကရင္အမတ္တဦးက ဒို႔သကၠရာဇ္ကုိ ျပင္ႏိုင္သလားဟုဆို၏။သမုႏၵရီမင္း၊ ပုပၸါးေစာရဟန္းမင္း၊ ခရစၥမတ္လူႀကီးမ်ား အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ျပဳျပင္ခဲ့၏။ ဒို႔အမတ္ (၁၂)ဦးလည္း ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ကိုယ္စားျပဳသူမ်ားျဖစ္၍ ဤသကၠရာဇ္(၂)ခုကို ၾကားခ်ႏိုင္သည္ဟု တညီတညြတ္တည္း ယူဆကာ အားလုံး Veto ဗီတို အာဏာသုံးမႈေၾကာင့္ ယခုကရင္သကၠရာဇ္ကို ဘီစီ (၇၃၉)မွစ၍ ေရတြက္ၾကသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွင္းျပခ်က္မပါလွ်င္ ဗဟုသုတရွိသူမ်ားက ဘီစီ (၇၃၉)ကုိ ကရင္သမိုင္းမွတ္တုိင္တခု ဟူ၍သာ လက္ခံႏိုင္၏။ ကရင္သကၠရာဇ္ စသည့္ႏွစ္ဟု လက္မခံႏုိင္ေခ်။ သကၠရာဇ္၏ ဂုဏ္အဂၤါလကၡဏာလည္းမရွိ၊ ဗဟုသုတရွင္မ်ား၏ ယူဆခ်က္ကုိလည္း အျပစ္မဆိုႏိုင္ေပ။ ကမ္းယံသကၠရာဇ္၊ ကရင္သကၠရာဇ္ ၂၅၂၂၊ ေကာက္ဦးစားပြဲ ကရင္သကၠရာဇ္ ၂၇၂၀ ျဖစ္ေၾကာင္း ဗဟုသုတရွင္မ်ား သံသယမရွိေစရန္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ လက္ခံရန္ တင္ျပအပ္ပါသည္။ကရင္သကၠရာဇ္၊ ေရာင္၀ါေနသုိ႔ ထြန္းေစေသာ၀္။ (ယုတၱာ၊ ယုတၱိဆင္ျခင္ညႇိေသာ္ ၀ီစိကိစၦာ၊ မရွိရာတည့္ (ရွိဘြယ္မတည့္) ထုံးရာဇ၀င္ သက္ေသတင္၍)ဆရာႀကီးေစာျမတ္သိန္းလႊတ္ေတာ္အမတ္
ဆက္ဖတ္ရန္>>>

ကုရင္မ်ား ေက်းရြာမ်ားကို တည္ေဆာက္ပံု

ကုရင္လူမ်ဳိးတို ့သည္ "အူကရိုအဲလ္တက္" ကေနစ၍ ဆင္းလာရာ တဆင့္ျပီးတဆင့္ ဗမာျပည္သို ့ေရာက္ရွိလာၾကသည္အထိ ၎တို ့ႏွင့္ အတူ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းသည့္ ထံုးတမ္းဓေလ့မ်ားကိုပါ ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။ ပထမဦးဆံုး ၎တို ့သည္ မြန္ဂိုလီးယားႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေနရာမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ဖ်ား၏ အထက္ပိုင္းအရပ္တြင္ ရွိေလသည္။ ထိုေနရာမွစျပီး အခ်ဳိ ့ကုရင္မ်ားမွာ ဧရာ၀တီျမစ္ အတိုင္း ဆင္းလာၾကျပီး ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေနထိုင္ၾကသည္။ အခ်ဳိ ့မွာ ဧရာ၀တီျမစ္၀အထိေရာက္ရွိကာ ေျမျပန္ ့ေဒသတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ BC ၁၁၃၄ ႏွင့္ BC ၁၁၂၂ အၾကားရွိႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗမာျပည္အတြင္းသို ့၀င္ေရာက္လာေသာအခါ ၎တို ့သည္ အုပ္စုမ်ားအျဖစ္ ဖဲြ ့ျပီးလူစုခဲြၾကေလသည္။ အုပ္စုတစ္စုအတြင္းတြင္ အဖဲြ ့တစ္ဖဲြ ့စီမကရွိျပီး ဤအဖဲြ ့မွာ အေျခခ်ေနထိုင္ႏိုင္ ေရးအတြက္ ေနရာေကာင္းမ်ားကိုရွာေဖြရန္ တာ၀န္ယူၾကရသည္။ ၎တို ့သည္ အကြက္အကြင္း
ေကာင္းသည့္ေနရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ၾက ျပီး အိုးအိမ္မ်ားေဆာက္ကာ ရပ္ရြာမ်ားတည္ၾကေလသည္။ ဤသို ့အားျဖင့္ တစ္ရြာျပီးတစ္ရြာတည္ၾကေလသည္။ ရြာတစ္ရြာတည္ျပီးလွ်င္ ဤရြာတြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္
ႏိုင္ရန္အတြက္ ရြာနီးပတ္၀န္းက်င္ရွိ ေျမမ်ားကို ယူထားၾကေလသည္။ ဤသည္မွာ တည္ေဆာက္လိုက္ သည့္ရြာတိုင္းအတြက္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။အိမ္မ်ားကိုေဆာက္လုပ္ရာတြင္ တိုင္မ်ားအျဖစ္သစ္ပင္ပ်ဳိးမ်ားကို အသံုးျပဳသည္။ အခ်ဳိ ့မွာ "၀ါးပိုး" ၀ါးမ်ားကို အသံုးျပဳသည္လည္း ရွိသည္။ ထိုနည္းတူစြာ အခင္းမ်ားကို တင္ရန္အတြက္ ဆင့္မ်ားကိုလည္း အခ်ဳိ ့က သစ္ပင္ပ်ဳိမ်ား (သို ့) ၀ါးပိုး၀ါးမ်ားကိုသာ အသံုးျပဳၾက သည္။ အမိုးအတြက္ကိုမူ အခ်ဳိ ့ကသက္ငယ္ကိုသံုးျပီး အခ်ဳိ ့ကအင္ဖက္ကို အသံုးျပဳၾကေလသည္။ ဓနိရြက္ကိုလည္း သံုးၾကပါသည္။ ၀ါး ျခမ္းျဖင့္အိမ္ကို မိုးသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ ၎တို ့ေနထိုင္သည့္အရပ္တြင္ မည္သည့္ပစၥည္းက ေပါေနသည့္အေပၚမူတည္ျပီး အသံုးျပဳ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ငယ္ေပါသည့္အရပ္တြင္ အိမ္ကိုသက္ငယ္ျဖင့္ မိုးေလသည္။ ဓနိေပါေသာေနရာတြင္ ဓနိရြက္ကိုအမ်ားအားျဖင့္ အိမ္မိုးရန္ အသံုးျပဳၾကေလသည္။ အခ်ဳိ ့ရြာမ်ားသည္ အိမ္ေျခမ်ား၏။ အခ်ဳိ ့ရြာမ်ားမွာမူ အိမ္အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ ရြာတုိင္းနာမည္အသီးသီးေပးထားသည္။ ရြာ၏နာမည္ မ်ားကို ဤရြာထဲတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ ေဆြမ်ဳိးအုပ္စုတို ့၏အၾကီးအကဲနာမည္မ်ားကို အမွတ္အသားျပဳျပီး မွည့္ေပးေလရွိသည္။ တခါတရံ ရြာအနီးရွိစမ္း
ေခ်ာင္းေလး၏နာမည္ကို အမွတ္အသားျပဳ၍ မွည့္ေခၚသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ တခါတရံ သစ္ေတာအုပ္၏
အမည္ ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေတြ ့ရွိရသည့္ ေနရာတစ္ခုခု၏အမွတ္အသားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ၎တို ့၏ေက်းရြာမ်ား၏ အမည္မ်ားကို မွည့္ေခၚေလ့ရွိသည္။ ဤကဲ့သို ့အမည္မ်ားမွည့္ေခၚျခင္းမွာ ၎တို ့၏ဓေလ့ထံုးစံပင္ျဖစ္သည္။ ရြာ၏ပတ္လည္ကိုလည္း ၀ါးခ်ြန္မ်ား (သို ့) သစ္တံုးခ်ြန္မ်ားအား စိုက္ထူကာရံထားၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို ့ကာရံထားရံုမက ဤအကာအရံ၏အျပင္ပတ္ပတ္လည္တြင္ တခါျခံစည္းရိုးတေလွ်ာက္ ေျမာင္း မ်ားကိုတူၾကသည္။ ေျမာင္းမ်ားမွာ က်ယ္လည္းက်ယ္သည္၊ နက္လည္းနက္ေပသည္။ အနည္းဆံုးအက်ယ္မွာ "၈" ေတာင္ရွိသည္။ အနက္မွာမူ "၆" ေတာင္ရွိသည္။ ရြာ၏အ၀င္အထြက္ တံခါးမဂိတ္ေပါက္မွာ ႏွစ္ေပါက္
သာထားရွိသည္။ ရြာဦးတြင္တစ္ေပါက္ႏွင့္ ရြအေနာက္ဖက္တြင္ ထြက္ေပါက္တစ္ေပါက္ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။
ရြာထဲသို ့၀င္ရန္ႏွင့္ထြက္ရန္အတြက္ လမ္းမ်ားမထားရွိေခ်။ ေျမာင္းအား ျဖတ္ေက်ာ္ရန္အတြက္ မတ္တင္
ႏိုင္သည့္တံတားကို ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ရန္သူျဖစ္ေစ၊ သားရဲတိရစၦာန္မ်ားျဖစ္ေစ ေရာက္ရွိလာပါက ဤတံတားကို ဖယ္ရွားလိုက္ၾကသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ၎တို ့သည္ အကာအကြယ္စည္း၀ိုင္းအတြင္းလံုျခံဳစိတ္ခ်စြာ ေဘးရန္အေပါင္းမွ ကင္းေ၀းေအာင္ ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာတိုင္းတြင္ ရြာသူၾကီးႏွင့္တကြ ရြာသူၾကီးကိုကူညီသည့္ ရြာလက္ေထာက္လူၾကီးမ်ား အသီး သီးထားရွိေလသည္။ ဤအၾကီးအကဲပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ေဘးရန္အေပါင္းမွ ကင္းေ၀းေစရန္အတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္ပါမည္ဟု သံဓိဌာန္ခ်ျပီး တာ၀န္ကို လက္ခံယူရသည္ ျဖစ္သည္။
သမိုင္းသုေတသီပညာရွင္ ေစာေအာင္လွ ေရးသားထားေသာ ကရင့္ရာဇ၀င္သမိုင္းစာအုပ္ (စေကာကရင္ဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာျပန္ထားသည့္စာအုပ္)မွ ျပန္လည္ကူးယူတင္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဆက္ဖတ္ရန္>>>

ဇင္းမယ္ျမိဳ ့အေၾကာင္း

ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့သည္ တရုတ္ျပည္မွထြက္ခြာလာၿပီး ေတာင္ဘက္သုိ ့ တေနရာမွတေနရာသုိ ့ ေျပာင္းေရႊ ့ ဆင္းသက္လာၾကသည္။ ဤသုိ ့ျဖင့္ ယခု ကေမၻာဒီးယားႏွင့္ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံရွိသည့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခေနရာ အထိ ေရာက္ရွိလာၾကေလသည္။ ဤကဲ့သုိ ့ကရင္လူမ်ဳိးမ်ား ေျပာင္းေရႊ ့ဆင္းသက္လာၿပီး ေနာက္ပုိင္း ႏွစ္ေပါင္း အနည္းငယ္အၾကာတြင္ တရုတ္ျပည္တြင္ ေနထုိင္ၾကသည့္ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားကလည္း ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့ေျပာင္းေရႊ ့ ဆင္းသက္လာသည့္လမ္းအတုိင္း တရုတ္ျပည္မွ ထြက္ခြာကာ အေျမာက္အမ်ား ေျပာင္းေရႊ ့ဆင္းသက္လာၾက ေလသည္။ အထက္မွ ဆင္းသက္လာေသာ ရွမ္းမ်ား၏ဖိအားေၾကာင့္ ကရင္တုိ ့သည္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္အထိ ေရာက္ရွိၾကၿပီး ဆက္လက္ေျပာင္းေရႊ ့ရန္ေနရာမရွိေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ၎တုိ ့သည္ ဦးလွည့္ ၿပီး လာလမ္းအတုိင္း မဲနမ္းျဖစ္ဖ်ားဖက္သုိ ့ေျပာင္းေရႊ ့ခ်ီတက္သြားၾကသည္။ ဤမဲနမ္ျမစ္ဖ်ားမွာပင္ စခန္းခ် ေနထုိင္ေလသည္။ ဤေနရာကုိ ယခု ကၽြႏု္ပ္တုိ ့ဇင္းမယ္ (ခ်င္းမုိင္)ဟု ေခၚသည့္ ေနရာပင္ျဖစ္သည္။ ဇင္းမယ္ သည္ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုအားလုံး၏စုစည္းေနထုိင္ရာအရပ္ျဖစ္သည္။ ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့၏ ၿမဳိ ့ေတာ္လည္းျဖစ္သည္။ ဇင္းမယ္ၿမဳိ ့မွာ ေထာင့္ေလးေထာင့္ရွိသည္။ တခ်ိန္တြင္ ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့၏ ဤေနရာတြင္ အမ်ားအျပားတုိးပြား လာသည္ဟု ဆုိသည္။ လူဦးေရ သန္းႏွင့္ခ်ီၿပီးမ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ရွမ္းလူမ်ဳိးတုိ ့၏ ၿမဳိ ့ေတာ္မွာ ဘန္ေကာက္ျဖစ္သည္။ ဇင္းမယ္တြင္ ေနထုိင္ၾကသည့္ကရင္တုိ ့သည္ ရွမ္းမ်ားႏွင့္မၾကာခဏ စစ္ပြဲျဖစ္ခဲ့သည္။ တခါတရံ သူတုိ ့ရွမ္းကုိ အႏုိင္တုိက္ႏုိင္ၿပီး တခါတရံ ရွမ္းမ်ားက အႏုိင္ရေလသည္။ ၾကာျမင့္လာေသာအခါ ၎တုိ ့သည္ စစ္မတုိက္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘဲ ရွမ္းႏွင့္ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့သည္ စစ္ေျပၿငိမ္းကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ညီညြတ္ေရး ရယူၾကေလသည္။


ဇင္းမယ္ၿမဳိ ့ပ်ဳိက်ပ်က္စီးခဲ့ရေသာအေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။ ဇင္းမယ္ဘုရင္တြင္ သား သမီးေယာက်္ားတေယာက္မွ်မရွိပါ။ သမီးတဦးတည္းသာရွိသည္။ ကရင္ဘုရင္နတ္ရြာစံပါက ၎၏ေနရာတြင္ နန္းတက္မည့္သူမရွိေၾကာင္း ရွမ္းဘုရင္က သိရွိသြားသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ၎၏ႏုိင္ငံကုိ ကရင္ႏုိင္ငံႏွင့္ဆက္စပ္ သြားရန္ ရွမ္းဘုရင္က ၾကံစည္ေလေတာ့သည္။ ရွမ္းဘုရင္က ကရင္ဘုရင္၏သမီးေတာ္ကုိ ေတာင္းယူၿပီး မိဖုရားအျဖစ္ ထားရွိမည္ဟု ဂတိေပးေလသည္။ ထုိ ့ေနာက္ သားေယာက်္ားရရွိပါက ကရင္ဘုရင္အျဖစ္ ျပန္၍ ေပးအပ္မည္။ ဤကဲ့သုိ ့ေတာင္းေသာ္လည္း ကရင္ဘုရင္က သမီးေတာ္ကုိ မေပးပါ။ ရွမ္းဘုရင္သည္ မေက်မ နပ္ျဖစ္သျဖင့္ အျခားနည္းလမ္းတခုကုိ ၾကံစည္ေလသည္။ ရွဘုရင္က ကရင္ျပည္ႏွင့္ရွမ္းျပည္အၾကား ကုန္သြယ္ ေရးငန္းအတြက္ နယ္စပ္ကုိ လုံး၀ပိတ္ထားရန္ အမိန္ ့ထုတ္ေလသည္။ ဤကဲ့သုိ ့ ပိတ္ထားသျဖင့္ ကရင္တုိ ့ သည္ ဆားမစားရဘဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဆားမစားဘဲ ေနခဲ့ရသည္မွာ အခ်ိန္ ၃ ႏွစ္ ေက်ာ္လြန္သည့္အခါတြင္ လူထုသည္ ေရာဂါရရွိလာၾကသည္။ ဆားမစားၾကရသျဖင့္ အရုိးအဆစ္မ်ား ေယာင္ယမ္းလာၿပီး အေမႊးအျမွင္ မ်ားေပါက္လာေလေတာ့သည္။ ဤသုိ ့ျဖင့္ ကရင္လူထုတုိ ့သည္ မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၎၏ဘုရင္အား ရွမ္းဘုရင္ ေတာင္းဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း သမီးေတာ္အား ေပးအပ္ရန္ တုိက္တြန္းေလေတာ့သည္ ထုိအခါ ကရင္ဘုရင္သည္ မေနသာေတာ့ဘဲ သမီးေတာ္ကုိ ရွမ္းဘုရင္လက္ထဲ အပ္လုိက္ရေလေတာ့သည္။ ရွမ္းဘုရင္သည္ ကရင္ဘုရင္ သမီးေတာ္ကုိ ရရွိၿပီးေသာအခါ ကုန္သြယ္ေရးအတြက္ နယ္စပ္ပိတ္ထားသည္ကုိ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ေစသည္။ ကရင္ဘုရင္သမီးေတာ္ကုိလည္း မိဖုရားၾကီးေနရာကုိ တင္ေျမွာက္ေလသည္။

ဤကဲ့သုိ ့ျဖစ္ၿပီး ၁၆ ႏွစ္အၾကာတြင္ ကရင္ဘုရင္သည္ နတ္ရြာစံေလသည္။ ကရင္ဘုရင္၏ထီးနန္းကုိ ဆက္ခံမည့္သားသမီး တဦးတယာက္မွ်မရွိသျဖင့္ ကရင္တုိ ့က ဘန္ေကာက္ရွမ္းဘုရင္ထံသုိ ့ ၎တုိ ့ဘုရင္ ေျမွာက္ရန္အတြက္ “ေစာခုိဘုိဖုိး”ေပးရန္အတြက္ ေတာင္းဆုိေလသည္။ ေစာခုိဘုိဖုိးသည္ ဘန္ေကာက္ ဘုရင္လက္ေအာက္ အၾကီးဆုံးစစ္သူၾကီးျဖစ္ယုံမက ကရင္တဦးလည္းျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ ့တင္ေလွ်ာက္ရာတြင္ ဘန္ေကာက္ဘုရင္က ၎၏သားေတာ္(ကရင္မိဖုရားႏွင့္ ရသည့္သားေတာ္)အား ဘုရင္အျဖစ္ေပးရန္ သ ေဘာတူသည္။ သုိ ့ရာတြင္ ဤသားေတာ္(ကရင္ဘုရင္၏ေျမးေတာ္လည္းျဖစ္သည္) ငယ္လြန္းေသးသျဖင့္ (၁၅ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္) ဘန္ေကာက္ဘုရင္က ယာယီအားျဖင့္ ေစာခုိဘုိဖုိးအား ၎၏ကုိယ္စား လက္ေထာက္ အျဖစ္ ကရင္မ်ားကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္။ ၅ ႏွစ္ျပည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ၎၏သားေတာ္ (၀ါ) ကရင္ဘုရင္၏ေျမး ေတာ္ကုိ ထီးနန္းအပ္ၿပီး ကရင္ဘုရင္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္မည္ဟု ေျပာဆုိေလသည္။

၅ ႏွစ္ျပည့္ေသာအခါ ဘန္ေကာက္ဘုရင္သည္လည္း ၎၏ဂတိအတုိင္း လုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိေခ်။ ထုိ ့ ေၾကာင့္ကရင္တုိ ့သည္ ၎တုိ ့ထဲမွ လူၾကီးတစုကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဘန္ေကာက္သုိ ့ေစလႊတ္ကာ ၎တုိ ့ ၏ဘုရင္ ကုိ ျပန္လည္ေတာင္းယူေစသည္။ ယင္း ကရင္လူၾကီးမ်ားသည္ ဘန္ေကာက္သုိ ့ေရာက္ရွိသြားၾကၿပီး ဘန္ ေကာက္ဘုရင္ထံမွ ၎၏သားေတာ္ကုိ ကရင္ဘုရင္အျဖင့္ တင္ေျမွာက္ခြင့္ျပဳရန္ ေတာင္းဆုိေလသည္။ ဘန္ ေကာက္ဘုရင္၏သားေတာ္မွာ ကရင္ဘုရင္၏ေျမးေတာ္ျဖစ္သျဖင့္ ကရင္ဘုရင္အျဖစ္တင္ေျမွာက္ရန္ဂတိေပး အပ္ေရးကုိ ေတာင္းဆုိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုကဲ့သုိ ့ သြားေရာက္ၾကသည့္ကရင္မ်ားသည္ ကရင္သင္တုိင္း ၀တ္စုံ ကုိ ၀တ္စားျခင္းမရွိသည္ကုိ ရွမ္းအၾကီးမ်ားက ေတြ ့ရွိသျဖင့္ ၎တုိ ့အား ယခုကဲ့သုိ ့ေျပာဆုိသည္။ “ခင္ဗ်ားတုိ ့ သည္ ကရင္မ်ားမဟုတ္ပါ၊ ယင္းေၾကာင့္ ေတာင္းဆုိမႈကုိ မေပးႏုိင္ ကရင္အ၀တ္အစားျဖင့္ လာေရာက္ေတာင္း ဆုိမွသာ ေပးမည္။ ၎အျပင္ လာေရာက္ေတာင္းဆုိသူမ်ားမွာ စစ္အတတ္ပညာကႊမ္းက်င္သည့္ တပ္ဗုိလ္ တပ္မွဴး အေယာက္ ၂၀၀ ျဖစ္သည္ဟုဆုိသည္။

ထုိအခါ ကရင္တပ္ဗုိလ္တပ္မွဴး ၂၀၀ တုိ ့သည္ ကရင္၀တ္စုံတုိ ့ကုိ ၀တ္ဆင္ၾကၿပီး ဘန္ေကာက္သုိ ့ခရီး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ရွမ္းအၾကီးအကဲမ်ားကလည္း ကရင္၀တ္စုံျဖင့္ ေရာက္ရွိလာၾကသည့္တပ္ဗုိလ္တပ္မွဴးမ်ားသည္ ၎တုိ ့ဘုရင္ႏွင့္ ၿမဳိ ့ေတာ္ကုိ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိထားၿပီးျဖစ္သည္။ဤသုိ ့ေရာက္ရွိ လာၾကသည့္ ကရင္အုပ္စုတုိ ့ ၿမဳိ ့တြင္းသုိ ့၀င္ေရာက္ျခင္းမျပဳမီ ရွမ္းအၾကီးအကဲမ်ားက ၎တုိ ့ဘုရင္ကုိ သံ ေတာ္ဦးတင္ေလသည္။ ထုိအခါ ရွမ္းဘုရင္က ၿမဳိ ့တြင္းရွိ ခြန္အားဗလႏွင့္ျပည့္စုံသည့္ ရွမ္းေယာက်္ားအားလုံးကုိ ၿမဳိ ့ျပင္သုိ ့ထြက္ေစသည္။ ၿမဳိ ့တြင္း၌ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ကေလးမ်ားသာ က်န္ရစ္ေလသည္။ ဤကဲ့သုိ ့ စီစဥ္ၿပီးေနာက္ ေရာက္ရွိလာၾကသည့္ ကရင္အုပ္စုကုိ ၿမဳိ ့တြင္းသုိ ့၀င္ေစသည္။ ၎ေနာက္ ကရင္ဘုရင္အုပ္စု ထဲမွ လုၾကီးမ်ားကုိ ဘုရင္ေရွ ့ေမွာက္ နန္းတြင္းသုိ ့၀င္ေရာက္ေစသည္။ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ကရင္စစ္သား စစ္ဗုိလ္ မ်ားကုိမူ ၿမဳိ ့တြင္းရွိ ေထာင့္တေနရာတြင္ထားရွိကာ ထုိစစ္သားစစ္ဗုိလ္မ်ားအား ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားက သြား ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေစသည္။ ၎တုိ ့အား စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ ေသရည္ေသရက္တုိ ့ျဖင့္ တည္ခင္းေကၽြးေမြး သည္။ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားကလည္း အဆုိအကအမ်ဳိးစုံျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေလသည္။ ဤကရင္ ေယာက်္ားမ်ားသည္ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္သုံးၿပီးေနာက္ မဟန္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘဲ အားလုံးခန္းမ အတြင္း၌သာ အိပ္ေပ်ာ္ကုန္ၾက သည္။ ဤကဲ့သုိ ့ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ဘန္ေကာက္ဘုရင္အမိန္ ့ျဖင့္ ဤကရင္စစ္ဗုိလ္စစ္ သားအားလုံးကုိ ခုတ္သတ္လုိက္ၾကသည္။

ဘုရင္ေရွ ့ေမွာက္နန္းတြင္းသုိ ့အခစား၀င္သည့္ ကရင္လူၾကီးမ်ားက လာရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း ဘန္ ေကာက္ဘုရင္၏သာားေတာ္အား ကရင္ဘုရင္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္ရန္ ေတာင္းၾကေလသည္။ ဘန္ေကာက္ဘုရင္ ကလည္း ဂတိရွိသည့္အတုိင္း အျမန္အေကာင္အထည္ေဖၚမည္ဟု ျပန္လည္မိန္ ့ၾကားသည္။ ၎၏သားေတာ္ ကုိ ဘုရင္အျဖစ္တင္ေျမွာက္ရန္ သေဘာတူသည္ကုိ ျပသသည့္အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဤကဲ့သုိ ့ ကရင္ လူၾကီးမ်ားအားေတြ ့ရသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရသည့္အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံပြဲတခုကုိ ကရင္လူၾကီးမ်ားအတြက္ ျပဳလုပ္လုိေၾကာင္း ေျပာဆုိေလသည္။ ဤသုိ ့ျဖင့္ ဘုရင္သည္႕ကရင္လူၾကီးမ်ားကုိ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ေကၽြးေမြးဧည့္ခံေလသည္။ေသရည္ေသရက္မ်ားကုိလည္း တုိက္ေကၽြးသည္။ သုိ ့ျဖင့္ ကရင္လူၾကီးမ်ားမွာ အလြန္အကၽြန္ေသာက္သုံးသျဖင့္ အရက္မူးကုန္ၿပီး ဧည့္ခံပြဲ၌သာ အိပ္ေမာက်ကုန္ေတာ့သည္။ ဤကဲ့သုိ ့ အိပ္ေမာက်ေနထိန္တြင္ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ာက ကရင္လူၾကီးမ်ားကုိ တဦးစီ တဦးစီျဖင့္ တေနရာစီသုိ ့ထမ္းပုိးယူေဆာင္ကာ သတ္ပစ္လုိက္ၾကေလသည္။ ဤသုိ ့ျဖင့္ဘုရင္သား ေတာ္အား ကရင္ဘုရင္အျဖစ္တင္ေျမာက္ရန္ လာေရာက္ေတာင္းၾကသည့္ လူအားလုံး ေသဆုံးကုန္ေလသည္။ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ဘုရင္၏အမိန္ ့အတုိင္း ရဲစြမ္းသတၱိအျပည့္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ရွမ္းဘုရင္က ၎တုိ ့အား ေယာက်္ားမ်ားကဲ့သုိ ့ပင္ ဆံပင္ညွပ္ျခင္း၊ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ျခင္းမ်ားကုိ ဓေလ့ထုံးစံအရ ျပဳလုပ္ရန္ ရွင္ဘုရင္က ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။ ဤဓေလ့သည္ ရွမ္းေအမ်ဳိးသမီးမ်ားတြင္ ယခုတုိင္ ရွိပါေသးသည္။

ကရင္လူၾကီးမ်ားႏွင့္အတူ ကရင္စစ္သား ၂၀၀ ေယာက္တုိ ့သည္ ဘန္ေကာက္တြင္ အသတ္ခံရၿပီး ေနာက္ ပုိင္းတြင္ ကရင္မ်ားက ယခုကဲ့သု ိ့ေျပာဆိုၾကသည္။ ရွမ္းဘုရင္သည္ ဂတိျပဳသည့္အတုိင္း ေဆာင္ရြက္ျခင္း မျပဳဘဲ ေနသျဖင့္ ၎တြင္ သမုိင္းေၾကြးရွိေနေပသည္။ ကရင္မ်ားအား တုိင္းျပည္ႏွင့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ျပန္အပ္ရ မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ ရွမ္း၏သမုိင္းစာအုပ္တြင္လည္း ကရင္ၿမဳိ ့ေတာ္ကုိ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္ေပး ေအပ္ရန္ ရွိသည္ဟု ဆုိထားသည္။ ထုိနည္းတူ ဇင္းမယ္ၿမဳိ ့ကုိ ျပန္လည္ေပးအပ္ရမည့္ဂတိမွာ ယခုတုိင္ တည္ရွိ လ်က္ရွိသည္။ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ား ထဲသုိ ့ေရာက္ရွိၿပီး ရွမ္းလူထုႏွင့္ေရာျပြမ္းေနထုိင္ၾကသည့္ ကရင္တခ်ဳိ ့က ယခုကဲ့ သုိ ့ ေျပာၾကသည္။ ရွမ္းလူထုထဲတြင္ ရွမ္းလူၾကီးတခ်ဳိ ့သည္ ရွမ္းဘုရင္က ကရင္လူမ်ဳိးအေပၚ ေပးထားသည့္ ဂတိကုိ ေကာင္းမြန္စြာ သိရွိထားသည္။ ရွမ္းသမုိင္းတြင္ေရးသားထားသည့္ အတုိင္း ကရင္အား ဇင္းမယ္ၿမဳိ ့ကုိ ျပန္လည္ေပးရန္ရွိသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ဤသမုိင္းကုိ သိရွိၾကသည့္ ရွမ္းလူၾကီးမ်ားသည္ ကရင္လူမ်ဳိးကုိ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားထက္ ပုိ၍ ေလးစားၾကသည္။ ဖရပ္သူ၀ါ အမည္ရွိ ရွမ္းဘုရင္လက္ေအာက္နယ္တနယ္ကုိ အုပ္ ခ်ဳပ္ရသည့္ ရွမ္းလူၾကီးတေယာက္ရွိခဲ့သည္။ သူအုပ္ခ်ဳပ္သည့္နယ္ေျမမွာ ေကာ့ကရိတ္ၿမဳိ ့ေျမာက္ဖက္ ယုိးဒ ယားျပည္၏ နယ္တနယ္ျဖစ္သည္။ ဖရပ္သူ၀ါသည္ ရွမ္းလူၾကီးအခ်ဳိ ့ႏွင့္ ရွမ္းအၾကီးအကဲမ်ားသည္ ကရင္လူမ်ဳိး မ်ားအား ေလးစားရန္ သိရွိေလသည္။ ဤ ဖရပ္သူ၀ါမွာ နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ ဘန္ေကာက္ဘုရင္ လက္ ေအာက္တြင္ အမႈထမ္းစဥ္ ရွမ္းဘုရင္က ၎အား တံဆိပ္ ၉ ခု ခ်ီးျမင့္ခဲ့သည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ဤဖရပ္သူ၀ါ ႏွင့္ ကုိယ္တုိင္ ေတြ ့ဆုံခဲ့သည္။ ဖရပ္သူ၀ါမေသဆုံးမီ ရန္ကုန္သုိ ့ သူအလည္အပတ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ စာေရး သူ ႏွင့္သြားေရာက္ေတြ ့ဆုံျခင္းျဖစ္သည္။ ဇင္းမယ္ၿမဳိ ့ပတ္သက္ၿပီး ယခုေရးခဲ့ျခင္းမွာ စာေရးသူအေနျဖင့္ ဖရပ္သူ၀ါႏွင့္သြားေရာက္ေတြ ့ဆုံၿပီးေနာက္ ဖရပ္သူ၀ါ ေျပာသည့္အတုိင္း ေရးျခင္းျဖစ္သည္။

ဖရပ္သူ၀ါ ယခုကဲ့သုိ ့လည္း ေျပာပါေသးသည္၊ ကရင္မ်ား ဘန္ေကာက္ၿမဳိ ့တြင္ အသတ္ခံရၿပီး ေနာက္ပုိင္း တြင္ ရွမ္းဘုရင္သည္ ကရင္ဘုရင္ကုိ ျပန္လည္တင္ေျမွာက္လုိစတ္မရွိသျဖင့္ ၎၏အၾကီးအကဲမ်ားကုိ ေစလႊတ္ ကာ အခြန္အေကာက္မ်ားကုိ တုိက္ရုိက္ ေကာက္ခံေစသည္။ ဇင္းမယ္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ကြပ္ကဲလ်က္ရွိသည့္ ေစာခုိဘုိဖုိး ကုိလည္း မအုပ္ခ်ဳပ္တတ္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အျပစ္ရွာေလသည္။ ကရင္လူမ်ဳိးထဲတြင္လည္း စစ္ေရးစစ္ရာနားလည္သူအားလုံး အသတ္ခံရၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ရွမ္းမ်ားအား ျပန္လည္တုိက္ခုိင္ရန္ ခြန္အား မရွိေတာ့ေခ်။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့သည္ ရွမ္းႏွင့္ တုိက္ခုိက္ရန္ ေရွာင္ကြင္းသည့္အေနျဖင့္ ကရင္အမ်ား အျပား ဇင္းမယ္ကုိ စြန္ ့ခြာသြားၾကေလသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ကရင္တုိ ့သည္ ေနရာအႏွံ ့အျပားသုိ ့ ပ် ံ ့ႏွံ ့ေရာက္ ရွိသြားေလသည္။ ေစာခုိဘုိဖုိးႏွင့္ ၎တုိ ့ရင္ႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြအခ်ဳိ ့ကမူ ဇင္းမယ္ကုိ စြန္ ့ခြာၿပီး ဘိတ္ဖက္သုိ ့ သြားေရာက္ေနထုိင္ၾကေလသည္။ ေစာခုိဘုိဖုိး၏ ေဆြမ်ဳိးသည္ ယခုထိတုိင္ ဘိတ္တြင္ ရွိႏုိင္ပါေသးသည္။

ကရင္သမုိင္းဆရာ ေစာေအာင္လွ ေရး ကရင္ရာဇ၀င္စာအုပ္ (ဘသာျပန္သူ ေစာတမလာ၀ါး)

ဆက္ဖတ္ရန္>>>

ဃဲ၀ါး)ၿမဳိ ့(သုိ ့မဟုတ္ တေကာင္းၿမဳိ ့အေၾကာင္း

ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့သည္ ယူနန္ျပည္ ယခု (တရုတ္ျပည္)တြင္ ေနထုိင္ခဲ့စဥ္ ဖိႏွိပ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ကပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဆက္ခဲ့ရသည္။ အသက္ရွင္ေနထုိင္ေရးအတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ၾကရသည္။ ယင္းေၾကာင့္ ယူနန္ျပည္တြင္ဆက္၍ မေနထုိင္လုိၾကသျဖင့္ ကရင္လူၾကီးအခ်ဳိ ့က ယူနန္ျပည္မွ ထြက္ခြာလာၾကသည္။ “တပိန္”ျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းလာၾကသည္။ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ စုန္ဆင္းလာရာမွ ယခု ကၽြႏု္ပ္ေခၚသည့္ ျမစ္ၾကီးနား၊ ဗန္းေမာ္ ကသာ ႏွင့္ မုိးကုတ္နယ္ေျမမ်ားကုိ ေရာက္ရွိလာၾကေသာအခါ ၎တုိ ့က ဤနယ္ေျမမ်ားသည္ ၎တုိ ့၏ ေနေရးထုိင္ေရး လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေရးအတြက္ ေနရာေကာင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆၿပီး ထုိကရင္လူၾကီးတုိ ့သည္ ယူနန္ဖက္သုိ ့ျပန္ကာ ထုိေနရာတြင္ ရွိၾကသည့္ မိသားစုမ်ား သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားကုိ ျပန္ေခၚၾကေလသည္။ သုိ ့ရာတြင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္၍ မဆင္းႏုိင္ေခ်။ ၎တုိ ့အားလုံး ျပန္ဆင္းလာႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တြင္ ျပန္ဆင္းခ်ိန္ၾကာသြားသျဖင့္ ဤအေတာအတြင္း BC ၁၁၃၄ ႏွင့္ BC ၁၁၂၂ အာၾကားတြင္ ရွမ္းလူမ်ဳိးတုိ ့က ကရင္တုိ ့ဆင္းသြားခဲ့သည့္လမ္းအတုိင္း တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ဆင္းသြားၾကကာ ကရင္တုိ ့ ၾကည့္ရႈမွတ္သားထားခဲ့သည့္ေနရာသုိ ့ ေရာက္ရွိသြားၾကေသာအခါ ၎တုိ ့သည္ အေျခခ်ေနထုိင္ေလေတာ့သည္။

ထုိမွဆက္လက္ၿပီး ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့သည္ ဃဲ၀ါးျမစ္ေအာက္ဖက္သုိ ့စုံဆင္းေရြ ့ေျပာင္းၾက ေတာ့သည္။ အခ်ဳိ ့မွာမူ ဃဲ၀ါးျမစ္၏ အေနာက္ဖက္ကမ္းသုိ ့ကူးသြားၾကသည္။ ထုိမွတဖန္ ဃဲ၀ါးျမစ္၏ ျမစ္လက္တက္တခုသုိ ့ေရာက္ေသာအခါ ထုိျမစ္လက္တက္အတုိင္း ဆန္တက္ေလသည္။ ဤျမစ္လက္တက္မွာ ယခု ကၽြႏု္ပ္တုိ ့ေခၚသည့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ ့ျဖင့္ ၎တုိ ့သည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေဘးရွိ ရွမ္းလူမ်ဳဳိး တုိ ့ေနထုိင္သည့္ ေတာင္ဖက္အရပ္တြင္ အေျခခ်ထုိင္ၾကကုန္သည္။ ထုိေနရာ၌ ၎တုိ ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနထုိင္ခဲ့ရာမွ ဖြံ ့ၿဖဳိးတုိးတက္လာကာ ၿမဳိ ့ၾကီးတၿမဳိ ့ကုိ ဃဲ၀ါးျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ တည္ေဆာက္ၾကေလသည္။ ဤၿမဳိ ့ကုိ အၾကီးအကဲအျဖစ္ ဖူ ့ဃဲ၀ါးက အုပ္ခ်ဳပ္သျဖင့္ ဃဲ၀ါးၿမဳိ ့ဟု မွည့္ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဤၿမဳိ ့ကုိ “တေကာင္း”ဟု ေခၚၿပီး ဤဃဲ၀ါးျမစ္ကုိလည္း ၎တုိ ့က “ပေလးကလုိး”(ဧရာ၀တီ)ဟူ၍ ျပန္လည္ေခၚဆုိၾကသည္။



ဃဲ၀ါးၿမဳိ ့အား “တေကာင္းၿမဳိ ့”အျဖစ္သုိ ့ ျပန္၍ေခၚရျခင္းအေၾကာင္း

ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့ႏွင့္ ရွမ္းလူမ်ဳိးတုိ ့သည္ ၎တုိ ့ေနထုိင္ရာတုိင္းျပည္ႏွင့္ နယ္ေျမမ်ား တခုၿပီးတခု ဆက္စပ္လွ်က္ရွိေနသည္။ ယခုကဲ့သုိ ့ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္မွာ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္သည္။ ၎တုိ ့သည္ ကုန္ပစၥည္းအေရာင္းအ၀ယ္မ်ားတြင္ အျပန္အလွန္ မွီခုိလ်က္ရွိေနၾကသည္။ ကရင္တုိ ့သည္ “ဖါးစည္အား အဖုိးတန္ပစၥည္းအျဖစ္ အျမတ္တႏုိးထားသည္ကုိ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားက သိသျဖင့္ ၎တုိ ့သည္ ဖါးစည္မ်ားအား ယူနန္ျပည္နယ္တြင္ သြားေရာက္၀ယ္ယူကာ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားကုိ ျပန္၍ ေရာင္းေပးေလသည္။ ရွမ္းလူမ်ဳိးတုိ ့ သည္ “ဖါးစည္”မ်ားအား ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားကုိ ေရာင္းခ်ေပးႏုိင္ရန္အတြက္ ဖါးစည္မ်ားကုိ ေလွျဖင့္ တင္ေဆာင္လာၾကသည္။ “ဃဲ၀ါး”ၿမဳိ ့ကုိ ေရာက္ေသာအခါ ေလွမ်ားအား ေလွဆိပ္၌ ဆုိက္ကပ္ၿပီး ပါလာသည့္ဖါးစည္မ်ားအား ကရင္တုိ ့ထံ ေရာင္းခ်ၾကေလသည္။ ၎တုိ ့ေလွမ်ားကုိ ဆုိက္ကပ္သည့္ေလွဆိပ္အား “တုေကာ”ဟု ေခၚၾကသည္။ “တု”ဆုိသည့္ ရွမ္းလုိစကားလုံး၏အဓိပၸါယ္မွာ “ဆိပ္ကမ္း”ဟု အဓိပၸါယ္ရၿပီး “ေကာ”ဆုိသည့္ စကားလုံး၏ အဓိပၸါယ္မွာ “ဖါးစည္”ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ ေၾကာင့္“တုေကာ”ဟူသည့္ စကားလုံး၏အဓိပၸါယ္မွာ“ဖါးစည္ဆိပ္ကမ္း”ပင္ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဖါးစည္ေရာင္းခ်ရာေနရာဟူ၍ အဓိပၸါယ္ျဖစ္သည္။ ထုိနည္းတူ “ဃဲ၀ါး”ၿမဳိ ့ဟု ေခၚၾကျခင္းမွာ ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့သာ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ရွမ္းတုိ ့က ဤၿမဳိ ့အား “တုေကာ”ဟုေခၚသည္။ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားက ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားေခၚၾကသည့္ အတုိင္း လုိက္ ေခၚၾကသည္။ သုိ ့ေသာ္ ရွမ္းကဲ့သုိ ့ပီပီသသမေခၚႏုိင္ေခ်။ ထုိ ့ ေၾကာင့္ “တုေကာ”သည္ ေနာက္ဆုံး “တေကာင္း”ဟူ၍ ယခုတုိင္တြင္ က်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သုိ ့ရာတြင္ ျမစ္ကုိမူ အဘုိး“ဃဲ၀ါး”၏ အမည္ျဖင့္ မွည့္ေခၚထားေသာေၾကာင့္ “ဃဲ၀ါး”ျမစ္ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ ျမစ္၏ ေအာက္ဖက္ပုိင္းကုိမူ “အဘုိးပေလး”၏ အမည္ျဖင့္ မွည့္ေခၚထားျပန္ရာ “ပေလ”ျမစ္ဟူ၍ တြင္ေလေတာ့သည္။ ဤအေၾကာင္းမွာမူ “အဘုိးဃဲ၀ါး”သည္ ကရင္လူမ်ဳိးအား ပထမပုိင္းတြင္ ဗမာျပည္သုိ ့ေရာက္ေအာင္ ကြပ္ကဲေခါင္းေဆာင္ၿပီး ပုိ ့ေဆာင္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ “အဘုိးပေလး”မွာမူ ကရင္တုိ ့ ဗမာျပည္တြင္းသုိ ့ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေအာက္ဖက္သုိ ့ စုံဆင္းရာ၌ ကရင္တုိ ့ကုိ ကြပ္ကဲေခါင္းေဆာင္ခဲ့သူ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ကရင္ထုံးစံအရ ယခုဧရာ၀တီျမစ္၏နာမည္မွာ ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျမစ္အထက္ပုိင္းအား “ဃဲ၀ါး”ျမစ္ဟု ေခၚၿပီး ေအာက္ပုိင္းကုိမူ “ပေလး”ျမစ္ဟူ၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ပုိင္း အခ်ိန္မ်ားၾကာေညာင္းသြားေသာအခါ ကရင္တုိ ့သည္ အထက္ပုိင္းတြင္မေနၾကေတာ့ဘဲ ေအာက္ပုိင္းသုိ ့ အားလုံးေရြ ့ေျပာင္းေရာက္ရွိလာၾကေလသည္။ ယင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီျမစ္အထက္ပုိင္း၏ မူလအမည္“ဃွဲ၀ါးကလုိး”မွာ တေျဖးေျဖးျခင္း တိမ္ေကာပေပ်ာက္ၿပီး ဤဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကုိ “ပေလးကလုိး”ဟူ၍သာ အမ်ားသိၾကေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဤျမစ္အမည္မွ “ပေလးကလုိး”ဟူ၍သာတြင္ က်န္ရစ္ေလေတာ့သည္။ သုိ ့ရာတြင္ မြန္၊ဗမာတုိ ့က ဤျမစ္အား ကုလားမ်ားေခၚသကဲ့သုိ ့အဂၤလိပ္မ်ားနည္းတူ ဧရာ၀တီျမစ္ဟူ၍ ယေန ့တုိင္ ေခၚၾကေလသည္။
ဖားစည္သံမွကူးယူပါသည္


ဆက္ဖတ္ရန္>>>

၀ါေခါင္လခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့မဂၤလာပြဲ သမုိင္းအက်ဥ္း

ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား၏ မဂၤလာရွိေသာ ရုိးရာဓေလ့မ်ားအနက္ ကရင့္ရုိးရာ၀ါေခါင္လ ခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့ မဂၤလာပြဲ ေတာ္ အလြန္မြန္ျမတ္ေသာ ရုိးရာပြဲေတာ္ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ဤမဂၤလာပြဲေတာ္သည္ ဘာသာေရး ပြဲေတာ္ တစ္ခုမဟုတ္ပါ။ ေရွးဘုိးေဘးဘီဘင္ ကရင္လူၾကီးမ်ား၏ အဆုိအမိန္႑အရ ၀ါေခါင္လ သည္ မေကာင္း ဆုိး၀ါးမ်ား၏ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးသည့္ လရာသီျဖစ္သည္။ ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါး ၀ိဉာဥ္ (လိပ္ျပာ)မ်ားသည္ လူသားတုိ ့၏ ၀ိဉာဥ္ (လိပ္ျပာ)မ်ားထံ ခုိ၀င္ ပူးကပ္မႈျပဳတတ္သည့္အေပၚ လူသားမ်ား၏ ၀ိဉာဥ္ (လိပ္ျပာ)ႏွင့္ ပူးကပ္ကၽြမ္း၀င္မည္ကုိ အလြန္စုိးရြံသျဖင့္ မိဘဘုိးဘြားမ်ားမွာ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ား၏ ၀ိဉာဥ္ (လိပ္ျပာ)ကုိ ေခၚျပီး သန္ ့ရွင္းျဖဴစင္သည့္ ခ်ည္ျဖဴျဖင့္ တုတ္ခ်ည္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ဟု ယခုေခၚဆုိေသာေဒသသုိ ့ မေရာက္ရွိလာမွီ အခ်ိန္ကာလ ကတည္းကပင္ မြန္ဂုိးလီးယားႏုိင္ငံရွိ ကုန္းျပင္ျမင့္မွေန၍ ကရင့္ရုိးရာခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့အဂၤလာပြဲေတာ္ကုိ ႏွစ္စဥ္ ဆင္ႏႊဲလာခဲ့ၾကပါသည္။ ဟုိးေရွးေခတ္ ဘုိးေဘးဘီဘင္မ်ားသည္ ယခုေခတ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ ့ေခတ္ကာလ လူမ်ားႏွင့္ အလြန္ကြဲျပားျခားနားစြာျဖင့္ အသက္ရွည္ၾကာၾကပါသည္။ ေခတ္မွီေဆး၀ါးမ်ားကုိ ရယူသုံးစြဲျပီး အသက္ရွည္ၾကာၾကျခင္းမဟုတ္ေခ်။ ထုိသုိအ႔ သက္ရွည္ၾကာ ၾကသည့္အတြက္ (ေဖါဟ္လု္ဆီ့ – လီလု္ယာ) (သားသမီးတက်ိတ္ ေျမးတရာ) ဟူ၍ ဘုိးဘြားမ်ား ေျပာစမွတ္ရွိသည္ကုိ ေတြ ့ ရွိမွတ္သားမိပါသည္။ အဆုိပါအဆက္ဆက္ အမ်ားအျပားေသာ သားသမီးမ်ားသည္ နိယာမအရ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ အိမ္ေထာင္သားေမြးျပဳၾကျပီး ေရာၾကည္ရာ၊ မ်က္ႏုရာ မိမိတုိ ့ ကၽြမ္းက်င္ခုံမင္သည့္ လုပ္ငန္းအစုစုျဖင့္ အရပ္ေဒသအသီးသီးသုိ ့ထြက္ခြါလႈပ္ရွား အသက္ေမြး၀မ္းျပဳၾကသည့္အခါ မိဘဘုိးဘြားမ်ားႏွင့္ အလွမ္းေ၀းကြာၾကျပီး မြန္ဂုိးလီးယားသားအႏြယ္၀င္ မ်ားႏွင့္ ထုိင္း၊ တရုတ္အႏြယ္၀င္လူမ်ဳိးမ်ားတုိ ့ႏွင့္အတူ ေရာေႏွာေနထုိင္လာၾကသည့္အတြက္ မိဘဘုိးဘြားမ်ားက မိမိ၏ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ား ကြဲျပား ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ကုိ စုိးရိမ္ပူပန္ၾက၍ ၀ါေခါင္လျပည့္ေရာက္သည့္အခါ တနယ္တေက်းသုိ ့ေနထုိင္ၾကသည့္ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ား၏ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အစရွိသည္အားျဖင့္ မည္ကဲ့သုိ ့ ျဖစ္ရွိေနသည္မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေတြ ့ျမင္သိရွိႏုိင္ရန္ႏွင့္ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ရန္အတြက္ စုစည္းကာ တခ်ိန္တေနရာတည္း၌ပင္ လုိအပ္သလုိ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားအတြင္း အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးျပီး စိတ္၀မ္းကြဲျပားမႈမရွိေစရန္ တစုတစည္းတည္း ဆုံးမဩ၀ါဒေပးႏုိင္ရန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ေရၾကည္ရာ၊ မ်က္ႏုရာ ျမန္မာျပည္သုိ ့ ဆင္းသက္ထြက္ခြါလာၾကသည့္အခါ အုပ္စုခြဲ၍ “ေမာ၀္ထၚ”(အမိဘက္) “ဖါထၚ” (အဖဘက္)အုပ္စုႏွစ္စု ျဖစ္ေပၚခဲ့ၾကသည္။ ထုိသုိ ့အုပ္မကြဲမွီကတည္းက တဦးႏွင့္တဦး ျပန္လည္မွတ္မိေစရန္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း အသိအမွတ္ျပဳေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ေရးကုိ ရည္ရြယ္ျပီး မိဘဘုိးဘြားမ်ားျဖစ္သည့္ ကရင့္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက မိမိ၏ လက္ေကာက္၀တ္အသီးသီးတြင္ အမွတ္သညာအျဖစ္ ခ်ည္ဖြဲ ့ေႏွာင္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ကုိဘီသႏၱာရအား ျဖတ္သန္းရာတြင္ မုိးအမ်ားဆုံးရြာေသာလျဖစ္သည့္ ၀ါေခါင္လတြင္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သဲကႏၱရအား ျဖတ္သန္းရာတြင္ မုိးမ်ားရြာသည့္အတြက္ အပူဒဏ္ခံႏုိင္ျခင္း၊ ေသာက္သုံးေရမ်ား အလြယ္တကူ ရရွိျခင္းတုိ ့ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ ့ သဲကႏၱရာမျဖတ္သန္းမွီ တဦးႏွင့္တဦး ျပန္လည္မွတ္မိၾကေစရန္ ရည္ရြယ္၍ လက္ေကာက္၀တ္တြင္ အမွတ္အသားအျဖစ္ ခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့ေႏွာင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထုိ ့အျပင္ ၀ါေခါင္လတြင္ ကရင္လူမ်ဳိးတုိ ့သည္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္အတြင္းသုိ ့၀င္ ေရာက္လုပ္ကုိင္ၾကသည့္ အခ်ိန္အခါျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ အလြန္ပင္ပန္းသျဖင့္ မေကာင္းဆုိး ၀ါးမ်ား ပူးကပ္သည့္အခါ လူ၏ခႏၶာကုိယ္၌ရွိေသာ ၀ိဉာဥ္ (လိပ္ျပာ)မ်ား လႊင့္ပါးမသြားေစဘဲ အစားအေသာက္မ်ားမ်ား ပုိမုိစားသုံးႏုိင္ရန္ရည္ရြယ္၍ ခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့ျခင္း ျပဳလုပ္ၾကသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။

ကရင္ရုိးရာခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့မဂၤလာပြဲေတာ္သည္ စင္စစ္အားျဖင့္ အလြန္ေကာင္းျမတ္သည့္ အႏွစ္သာရႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ပါရွိပါသည္။ ကရင္လူမ်ဳိးသည္ စိတ္ထားျဖဴစင္သန္ ့ရွင္းျပီး၊ ကံတရားအေပၚ သက္၀င္ယုံၾကည္အားကုိးေသာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အစဥ္သျဖင့္ ကံေကာင္းအေၾကာင္းလွေစရန္ႏွင့္ မေကာင္းသည့္အေၾကာင္းတရားမ်ား ၾကဳံေတြ ့ ခံစားရျခင္းမ်ဳိး မရွိေစရန္အတြက္ မိဘဘုိးဘြားမ်ားမွ ေမတၱာပုိ ့သ ဆုေတာင္းပထနာ ျပဳေပးျခင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆုိရပါလွ်င္ ကရင္အမ်ဳိးသားထုအတြင္း စည္းလုံးညီညြတ္စြာျဖင့္ ေနထုိင္လႈပ္ရွားျခင္း၊ ေကာင္းျမတ္သည့္ ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ျပည့္စုံရန္ အားထုတ္ၾကဳိးပမ္းေစျခင္း၊ မိမိ၏အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္မ်ား ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္မ်ား တုိးတက္ပြားမ်ား ရွင္သန္ႏုိးၾကားေစျခင္းမ်ားကုိ ျပည္လည္လွစ္ဟႏုိးဆြေပးသည့္ ကရင့္ရုိးရာ ၀ါေခါင္လ ခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့ မဂၤလာပြဲေတာ္ကုိ အစဥ္အလာမပ်က္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း က်င္းပလုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကရင့္ရုိးရာ၀ါေခါင္လ ခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့မဂၤလာပြဲေတာ္သည္ ေတာင္ေပၚ၊ ေျမျပန္ ့ ကရင္တစ္မ်ဳိးသားလုံး၏ မဂၤလာရွိေသာေန ့ၾကီးတေန ့ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သုိ ့ ကရင္မိဘဘုိးဘြာားမ်ား၏ တစ္ခုတည္းေသာ ရုိးရာအေမြအႏွစ္ၾကီးျဖစ္ျပီး ကရင္အမ်ဳိးသားအားလုံး၏ စည္းလုံးညီညြတ္ေရးကုိ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ေသာ ေန ့ၾကီးတေန ့ လည္းျဖစ္ပါသည္။

ကရင့္ရုိးရာ၀ါေခါင္လ ခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့မဂၤလာပြဲေတာ္သည္ ၀ါေခါင္လဆန္း ၁ ရက္မွ ၁၅ ရက္ လျပည့္ေန ့အထိ ႏွစ္စဥ္ က်င္းပလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကျပီး လမည့္ ကရင့္သကၠရာဇ္ ၂၇၄၈ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆန္း ၁၅ ရက္ လျပည့္ေန ့တြင္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပမွ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား ၀ါေခါင္လခ်ည္ျဖဴဖြဲ ့မဂၤလာပြဲေတာ္အား စည္ကားသုိက္ျမဳိက္စြာက်င္းပလုပ္ေဆာင္မည္ျဖစ္ပါသည္။

ဖါးစည္သံမွကူးယူပါသည္
ဆက္ဖတ္ရန္>>>

မန္း၀င္းေမာင္ အတၳဳပၸတၱိ

ျပည္တြင္းက ေပးပို႔လာတဲ့ မိသားစုမွတ္တမ္းတခုကို ျပန္လည္ရိုက္ႏွိပ္တင္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ တင္ေျမွာက္ခံရတဲ့ ျမန္မာသမၼတတဦးရဲ႔ ရုပ္ပုံလႊာနဲ႔ သမိုင္းမွတ္တမ္းအျဖစ္ အမွတ္တရ ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ခံရရွိသမွ်ကို အပိုင္းလိုက္ခြဲ တင္ဆက္ေပးသြားပါ့မယ္။ (မိုးမခ)၁၉၅၇ ခု မတ္လ ၁၃ ရက္ နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္မွာ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးဝင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မ်ား အေဆာက္အဦတြင္ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားေရွ႕ေမွာက္ ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေရွ႕ေမွာက္၌ သမၼတအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ က်မ္းသစၥာကုိက်ိန္ဆုိၿပီး လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီးသည့္ေနာက္ ပါပါသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ ျဖစ္သြားပါတယ္။

Wednesday, January 7, 2009
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ခန္႔ၾကာေသာအခ်ိန္ကုိ ျပန္လည္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ …ပါပါဟာ ၁၉၁၆ ခု ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၇၈ ခု၊ တန္ခူးလျပည့္ တနလၤာေန႔ နံနက္ ၆ နာရီ အခ်ိန္၊ အဘ ဦးေရႊရင္၊ အေမ ေဒၚသာယာမွ လဲွဆိပ္ရြာမွာ ေမြးဖြားပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ဧရာဝတီတုိင္း ပုသိမ္ခ႐ုိင္ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္မွာျဖစ္ၿပီး ပုသိမ္ျမစ္ႏွင့္ဆက္လ်က္ရွိေသာ ဓားကျမစ္ ညာဘက္ကမ္းေျခေပၚမွာ တည္ရွိပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ငါးမုိင္ခန္႔ေဝးကြာပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ရြာတန္းရွည္ျဖစ္ၿပီး ဗမာပုိင္၊ ကရင္ပုိင္ဟူ၍ ခြဲျခားထားပါတယ္။ရြာတဖက္ကမ္းမွာ ဆန္စက္တလုံး ရွိပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ဂ်ပန္ဆရာဝန္ ေဒါက္တာကီမုိးရာ လာေရာက္ တည္ထားေသာ ဆန္စက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္ႀကိတ္လုပ္ငန္းအျပင္ ၾကံသကာခ်က္ေသာ လုပ္ငန္းပါလုပ္ ပါတယ္။ ဆန္စက္ကုိ ေဒါက္တာကီမုိးရာက သူ႔ကုိယ္စားလွယ္ႏွင့္လႊဲထားၿပီး ေႏြဦးေပါက္မွစ၍ မုိးကူး သည္အထိ သူကိုယ္တုိင္လာေရာက္ ေနထုိင္ပါတယ္။ သူ လာေရာက္ေနထုိင္စဥ္အတြင္း ေဆးကု သေရးလုပ္ငန္းကုိပါ လုပ္ကုိင္ပါတယ္။လွဲဆိပ္ရြာဟာ ပညာတတ္ေျမာက္တဲ့လူ ခပ္မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္တယ္လုိ႔ဆုိရင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲဆုိေတာ့ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ကပင္ ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘီေအေအာင္ ဆရာျဖစ္သင္ေအာင္၊ ဆရာဆရာမမ်ား ဘြဲ႔ရဆရာဝန္၊ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၊ စာေရးစာခ်ီမ်ား အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ေမြးထုတ္ ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက ္သမၼတျဖစ္လာမယ့္ ပါပါကုိလည္း ေမြးထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ပါပါ့အေဖႏွင့္ အေမဟာ လယ္သမားသားသမီးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာဟာ ပါပါအေမရဲ႕ဇာတိရြာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါအေမရဲ႕ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြဟာ လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲ စုေနၾကၿပီး လယ္ယာမ်ား လုပ္ကုိင္ၾကပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ မူလတန္းဆရာျဖစ္သင္ ေက်ာင္းစာေမးပြဲေအာင္ထားေတာ့ လွဲဆိပ္ရြာႏွင့္ သိပ္မေဝးေသာ ေနာ္ဆင္ေခါင္ႀကီးရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရင္း ပါပါအေမနဲ႔ အေၾကာင္း ပါတယ္။ ပါပါ လူ႔ျပည္ကုိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါပါ့အေဖဟာ ေတာေက်ာင္းဆရာပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ပါပါ့မွာညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ရွိပါတယ္။ ေယာက်္ား ၂ ေယာက္၊ မိန္းမ ၂ ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အႀကီးဆုံးက မိန္းမျဖစ္ၿပီး ဒုတိယဟာ ပါပါျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါေမြးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ပညာအုပ္ရာထူး လစ္လပ္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ရထားတဲ့အျပင္ အေျခခံပညာလည္းရွိတဲ့အတြက္ ပညာအုပ္ရာထူးကုိ ေလွ်ာက္ေတာ့ရပါတယ္။ ပညာအုပ္လုပ္ဟာ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို လုိက္လံစစ္ေဆးရတယ္။ပါပါငယ္စဥ္က လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲ ေက်ာင္းေနရပါတယ္။ ပညာအုပ္သား၊ ပညာအုပ္သားဆုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း အေရးေပးခဲ့ရပါတယ္။ အေရးေပးခံရလုိ႔ ပါပါက ႏြ႔ဲဆုိး ဆုိးတယ္၊ မဆုိးဘူးဆုိတာေတာ့ ပါပါသတိမရဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ပါပါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္တာ သင္ပုန္းႀကီးတန္းမွ ၂ တန္းအထိ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံကုိသာ သုံးရမယ္။ ေက်ာက္တံက တေန႔ တေခ်ာင္းေလာက္က်ဳိးေတာ့ ပါပါ့အတြက္ ပါပါ့အေဖက ေက်ာက္တံကုိ ဘူးလုိက္ထားေပးတယ္။ ေက်ာက္တံ ခဏခဏ လုပ္ခ်ဳိး ေတာ့ လုပ္ခ်ဳိးရေကာင္းလားဆုိၿပီး ပါပါ့အေမက ပါပါ့ကုိ တခါတခါ ႐ုိက္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ပါပါေမြးၿပီး သူ ပညာအုပ္ျဖစ္လုိ႔ ပါပါဟာ သူ႔အတြက္ လာဘ္ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ပါပါ့ကုိ အလုိလုိက္ထားပါတယ္။ပါပါ့အေဖနယ္ထြက္ ေက်ာင္းစစ္ေဆးတဲ့အခါ ပါပါကုိ တခါတခါ ေခၚသြားပါတယ္။ တရြာမွ တရြာကုိ ကူးသန္းသြားလာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ ႏြားလွည္းနဲ႔သြားရတဲ့အခါလည္းရွိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါဆုိရင္ ပါပါ့အေဖနဲ႔အတူ သြားတဲ့လူေတြက တေယာက္တလွည့္ ပါပါ့ကုိ ပခုံးေပၚ မွာ ထမ္းသြားၾကတယ္။ ပါပါတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေဗ်ာက္အုိး ေခၚတဲ့ ယမ္းႏွင့္ ေက်ာက္ခဲကေလး ေတြေရာထည့္ထားတဲ့ အအုပ္ရွိတယ္။ အဲဒီေဗ်ာက္အုိးကုိပစ္လုိက္ရင္ ထိတဲ့ေနရာမွာ ေပါက္ကြဲၿပီး အသံျမည္တယ္။ ေက်ာက္ခဲကေလးေတြကေတာ့ လြင့္စင္ကုန္တာေပါ့။ေနာက္ မီးအုိး ဆုိၿပီး လက္သန္းေလာက္အရြယ္ ၎ထက္ငယ္တဲ့အရြယ္ အရွည္က တလက္မ ေလာက္ရွိမယ္။ ထိပ္မွာ မီးဇာအေခ်ာင္းေလး တပ္ထားတယ္။ အဲဒီမီးဇာကုိ ႐ႈိ႕လုိက္ရင္ မီးအုိးဟာ ေပါက္ကြဲၿပီး အသံႀကီးျမည္ လာတယ္။ ဒီေဗ်ာက္အုိးတုိ႔၊ မီးအုိးတုိ႔ဆုိတာ တ႐ုတ္ျပည္က လာတယ္။ ပါပါငယ္ငယ္တုန္းက မီးအုိးေဖာက္၊ ေဗ်ာက္အုိးပစ္ ဝါသနာပါေတာ့ အေဖ့ေနာက္ ေက်ာင္းစစ္လုိက္တဲ့ အခါ ေက်ာင္းဆရာေတြက ပါပါ့ကုိ ဒါေတြပဲ ေပးၾကတယ္။ ပါပါအေနနဲ႔ မီးအုိး ေဖာက္ရမယ္။ ေဗ်ာက္အုိးပစ္ရမယ္ဆုိရင္ ထမင္းစားရမွန္းေတာင္ မသိဘူး၊ အိမ္မွာေနတဲ့အခါ ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္ ပါပါ့အေမက ပါပါ မီးအုိး ေဗ်ာက္အုိးေတြကုိ သိမ္းထားတယ္၊ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ေပးတယ္။ပါပါ့အေဖဟာ ပညာအုပ္ျဖစ္ေတာ့ က်ဳံံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ႐ုံးထုိင္ၿပီးေနေတာ့ လွဲဆိပ္ရြာမွာပဲေနတယ္။ မနက္ ဆုိရင္ သမၺာန္နဲ႔ ႐ုံးတက္ၿပီး ညေနဆုိရင္ သမၺာန္နဲ႔ျပန္လာတယ္။ ပါပါေက်ာင္း မတက္ရတဲ့ေန႔ဆုိလွ်င္ ပါပါ့အေဖေနာက္ ပါပါလုိက္သြားေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ ပါပါ့အေဖေနာက္လုိက္သြားေတာ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ကုိ ပုသိမ္အေရးပုိင္လာမယ္ဆုိလုိ႔ အစုိးရ အရာထမ္း၊ အမႈထမ္းေတြ ႀကိဳဆုိဧည့္ခံဖို႔ ျပင္ဆင္မႈေတြလုပ္ ေနၾကတယ္။ ၿဗိတိသွ်အစုိးရ လက္ထက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ဟာ ဗမာျပည္ကုိ တုိင္းအျဖစ္ခြဲၿပီး တိုင္းမွာ ခ႐ုိင္ ၿမိဳ႕နယ္ ဆုိၿပီး ထပ္မံခြဲလုိက္တယ္။ တုိင္းကုိဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အရာရွိကုိ တုိင္းမင္းႀကီးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခ႐ုိင္ကုိ ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာအရာရွိကုိ အေရးပုိင္ဟူ၍လည္းေကာင္း (အေရးပုိင္ဟူေသာ အမည္ကုိ ဂ်ပန္ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ခ႐ုိင္ဝန္ဟု ေျပာင္းလဲေခၚေဝၚသည္။)ၿမိဳ႕နယ္ႏွစ္နယ္မွ သုံးနယ္ကုိ ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အရာရွိကုိ ၿမိဳ႕ပုိင္၊ သုိ႔မဟုတ္ ၿမိဳ႕အုပ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚေဝၚပါသည္။ အေရးပုိင္ရာထူး ထမ္းေဆာင္သူမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴအေရးပုိင္ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕သုိ႔လာေသာေန႔မွာ ပါပါ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ ရွိပါတယ္။ အေရးပုိင္ ဟာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ပုသိမ္ျမစ္မွ ဓားကျမစ္အတုိင္း အစုိးရသေဘၤာျဖင့္ လာပါတယ္။ အေရးပုိင္ စီးနင္းလုိက္ပါလာတဲ့ သေဘၤာဟာ ေနအိမ္အျဖစ္ စက္မပါဘဲ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ သေဘၤာျဖစ္ၿပီး၊ ယင္း ေနအိမ္သုံးသေဘၤာကုိ စက္ပါေသာ သေဘၤာက ဆြဲလာရျခင္း ျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္လုိ… ? ေခၚတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ကမ္းနား သေဘၤာဆိပ္မွာ ရာဇမတ္ကာ၊ ထုံးျဖဴသုတ္၊ အုန္းလက္၊ ငွက္ေပ်ာပင္အစ ရွိသည္ တုိ႔ႏွင့္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ ပါပါတုိ႔ အေဖာ္တစုနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေနၾကည့္ပါတယ္။ အေရးပုိင္သေဘၤာကပ္ၿပီးေနာက္ နယ္ပုိင္ကသေဘၤာေပၚ တက္သြားတယ္ (က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ဟာ ၿမိဳ႕နယ္သုံး နယ္ျဖစ္တဲ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ အသုတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ မ်ားကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ပုိင္႐ုံးစုိက္ရာၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။) ခဏေန နယ္ပိုင္ႏွင့္အတူတူ အဂၤလိပ္အေရးပုိင္ မင္းက ဆင္းလာတယ္၊ ေနာက္ ရာဇမတ္ အတြင္းမွာေစာင့္ေနတဲ့ အရာရွိေတြကုိတဦးစီ လုိက္လံႏႈတ္ဆက္တယ္။ ပါပါတုိ႔အေဖက အရာရွိကေလးဆုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးနားေလာက္မွာက ေနရတယ္၊ အေရးပုိင္ကုိ တခမ္းတနား ႀကိဳဆုိတယ္။ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာကုိ ပါပါေတြ႔ရေတာ့ အေရးပုိင္ အလုပ္ကုိ လုပ္ခ်င္လာတဲ့စိတ္ ပါပါ့မွာ ေပၚလာပါတယ္။ ပါပါရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕မွာ အေရးပုိင္ေရာက္ လာလုိ႔ တခမ္းတနား ႀကိဳဆုိတဲ့အေၾကာင္း ပါပါေတြ႔ခဲ့ရသမွ်ကုိ ရြာက အေပါင္းအသင္း မ်ားသာမက ဦးႀကီး၊ အရီးမ်ားကုိပါ မေမာတမ္း ေဖာက္သည္ခ်ေျပာျပတယ္။ ေျပာျပ႐ုံတင္မကဘူး၊ ႀကီးလာေတာ့ ပါပါလည္း အေရးပုိင္လုပ္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္။အဲဒီကစၿပီး ရြာကလူေတြက မင္းႀကီး လာရင္ဘာလုပ္မလဲလုိ႔ေမးတုိင္း ပါပါ အေရးပုိင္လုပ္မယ္ လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္၊ ဒါနဲ႔ ရြာကလူေတြ ခပ္မ်ားမ်ားက ပါပါကုိ အေရးပုိင္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ (၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တုိ႔ က်ဆုံးၿပီးေနာက္ ပါပါဝန္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ရြာကုိ ျပန္လည္ပါတယ္၊ ရြာေရာက္ေတာ့လူႀကီးတခ်ဳိ႕က ပါပါကုိ ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ မင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကီးလာရင္ အေရးပုိင္ျဖစ္မယ္ေျပာၿပီး ျဖစ္မယ့္ျဖစ္ေတာ့ ဝန္ႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနပါလား ဆုိၿပီး ပါပါကုိ ေျပာၾကတယ္။)လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းဟာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းပဲျဖစ္တယ္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ ပညာေရးစနစ္ဟာ အဂၤလိပ္ လုိခ်ည္းသင္တဲ့ေက်ာင္း၊ အဂၤလိပ္ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာ သင္ေသာေက်ာင္း ႏွင့္ ျမန္မာစာသာ သင္ေသာ ေက်ာင္းဟူ၍ ၃ မ်ဳိး ၃ စား ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ၂ ဘာသာသင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား အေနမ်ားၾကပါတယ္။လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းမွာ ၃ တန္းေအာင္အထိသာ ပါပါ့ကုိ ေက်ာင္းထားၿပီး ၃ တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ဆက္လက္ ေက်ာင္းထားဖုိ႔ ပါပါ့အေဖမွာ အစီအစဥ္ ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေရာက္ ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ရမွာမို႔ အဂၤလိပ္စာလုိက္ႏုိင္ေအာင္ဆုိၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ပါပါ့ကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္ခုိင္းတယ္။ ပါပါ့ကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတဲ့ဆရာမဟာ ရြာထဲကပဲ။ သူလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕ အဂၤလိပ္ျမန္မာစာသင္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ လုပ္တယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ တုန္း သူ႔မိဘထံ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္တယ္။ပါပါ လွဲဆိပ္ရြာေက်ာင္းမွာ ၃ တန္းေအာင္ၿပီး ပုသိမ္ေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕စာသင္ရတယ္။ ပါပါေန တဲ့ေက်ာင္းဟာ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အစ္မႀကီးဟာ မြန္ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာသြားေနတာ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ရွိသြားၿပီး မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းဟာ ေယာက်္ား၊ မိန္းမေရာေနေသာေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ေဝးမွလာေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ ေယာက်္ား ေဘာ္ဒါေဆာင္၊ မိန္းမေဘာ္ဒါေဆာင္ ဟူ၍ ခြဲျခားထားပါတယ္။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ႏွစ္ဟာ ပါပါငယ္ေသးတဲ့အတြက္ အထူးကိစၥတရပ္အေနနဲ႔ ပါပါ့အစ္မႀကီးနဲ႔ အတူတူ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပါပါက သင္တုိင္းပဲ ဝတ္ပါတယ္။ ပါပါေက်ာင္းတက္ေတာ့ သင္တုိင္းပဲဝတ္လုိ႔ မင္း မိန္းမ လား၊ ေယာက်္ားလားဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားႀကီးေတြရဲ႕ ေမးျမန္းျခင္းကုိခံခဲ့ရပါတယ္။ ေဘာ္ဒါမွာ ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြဟာ အိမ္မွာနဲ႔စာၾကည့္ရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ နံနက္ပိုင္း ေက်ာင္းမတက္မီ တႀကိမ္ႏွင့္ ညေနပုိင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ တႀကိမ္၊ တေန႔ ၂ ႀကိမ္ ေကၽြးပါတယ္။ နံနက္ပုိင္းမွာ ထမင္း၊ ငါးပိရည္ႏွင့္ တုိ႔စရာ၊ ညေနပုိင္းၾကေတာ့ ထမင္းႏွင့္ ပဲဟင္း၊ ဒါပဲ။ ပါပါ အစားအေသာက္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႔ ပါပါ့အေဖက ပါပါ့အတြက္ လေပးနဲ႔ အျပင္မွာ ဟင္းလ်ာ မွာေပးတယ္။ ေနာက္ လူႀကံဳရင္ အိမ္ကေန ငါးေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္ အစရွိသည္တုိ႔ကုိ ပုိ႔ေပးတယ္။ပါပါ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ၃ တန္းမွာ ေနရတယ္၊ ေတာရြာမွာေနစဥ္ အဂၤလိပ္စာႀကိဳတင္သင္ၾကားထားတဲ့အတြက္ ၃ တန္းမွာေနရေသာ္လည္း ပါပါ့အတြက္ အဂၤလိပ္စာ အခက္အခဲ မရွိဘူး။ ဟုိစဥ္က အဂၤလိပ္စာဆုိလွ်င္ သင္ပုန္းႀကီးတန္းမွေန သင္ပါတယ္။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္းေရာက္စမွာ အေဖနဲ႔အေမကို ေအာက္ေမ့တယ္။ ရြာကုိလည္း ေအာက္ေမ့တယ္၊ နံနက္ ၅ နာရီအခ်ိန္ ပုသိမ္မွ ဟသၤာတသုိ႔ထြက္ခြာတဲ့ မီးရထား ဥၾသသံၾကားရင္ ပါပါ ငုိတာပဲ။ ပါပါ ပုသိမ္ေက်ာင္း စတင္ေနေသာႏွစ္မွာ ပါပါ့အေဖကုိယ္တုိင္ ပါပါ့ကုိ လုိက္ပုိ႔တယ္၊ လွဲဆိပ္ရြာမွ က်ဳံေပ်ာ္သုိ႔ သမၺာန္စီးရတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္မွ ေရၾကည္သုိ႔ ဖြတ္ကား စီးရတယ္။ ဟုိတုန္းက အေမရိကန္ ဖုိ႔(ဒ္)ကားပဲ ေခတ္စားၿပီး အသုံးမ်ားၾကတယ္။ ဖုိ႔(ဒ္)ကားကုိ ေတာကလူေတြက ဖြတ္ကားလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေရၾကည္ဟာ ပုသိမ္နဲ႕ဟသၤာတၾကား မွာရွိတဲ့ ဘူတာၿမိဳ႕ပဲ။ ေရၾကည္ကေန ပုသိမ္ကုိ မီးရထား စီးသြားရပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္္ျပန္ေတာ့ လည္း ဒီလမ္းအတုိင္းပဲ၊ ေက်ာင္းဖြင့္တုိင္း အေဖကုိယ္တုိင္ ေက်ာင္းကုိလုိက္ပုိ႔ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အေဖ မအားလုိ႔မလာႏုိင္တဲ့အခါ အေမ လာႀကိဳပါတယ္။ ပုသိမ္သုိ႔ အေဖလာမႀကိဳႏုိင္ေသာ္လည္း ေရၾကည္ဘူတာမွာေတာ့ အျမဲလာႀကိဳပါတယ္။ ပုသိမ္ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တႏွစ္ေနၿပီးေနာက္ တႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ပါပါ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ပါပါ့အစ္မႀကီးလည္း တျခား ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ပဲ ေနရတယ္။ သင္တိုင္းလည္း မဝတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမဖြင့္မီ ပါပါ့အေဖက ပါပါ့ကုိ က်ဳံေပ်ာ္ေခၚ သြားၿပီး ရွပ္အက်ႌ ေဘာင္းဘီတုိေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဖိနပ္ဆုိင္မွာ ဘြတ္ဖိနပ္ေခၚတဲ့ ဖိနပ္ အျမင့္စားကုိ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဝတ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါ့အေဖဟာ ပါပါ့ကုိ ရွပ္အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီတုိ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြခ်ဳပ္ေပးေသာ္လည္း ပါပါ့နာမည္ကုိေတာ့ ဗမာလုိပဲ ေပးပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဟာ သူတုိ႔ သားသမီးမ်ားကုိ အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ နာမည္ေပးတဲ့ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ပါပါဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ မေတာ္တဆ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရျခင္းႏွင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ပုသိမ္ေက်ာင္း မွာေနစဥ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ တခ်ိန္မွာ ရြာျပန္လာတဲ့အခါ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ကမ္းနား သစ္ပင္မွ ႏြယ္ႀကိဳးကုိ တေယာက္တလဲ တြဲလြဲခုိၿပီး၊ ဒန္းအျဖစ္ ျမစ္ဘက္ကုိ လႊဲစီးၾကတယ္။ ပါပါအလွည့္ေရာက္ေတာ့ အေဖာ္တေယာက္ႏွင့္အတူစီးေတာ့ ျမစ္ဘက္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ႏြယ္ႀကိဳးဟာ ျပတ္သြားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျမစ္ထဲမွာ ေပၚခ်ည္ျမဳပ္ခ်ည္ေျမာလာတဲ့ ငါးငုပ္ေပၚမွာ ပါပါတုိ႔ က်သြားတယ္။ ပါပါ့အေဖာ္က ေခါင္းေပါက္ၿပီး ပါပါကေတာ့ ေမးေစ့ထိသြားၿပီး အ႐ုိးေပၚသြား တယ္။ ပါပါအေဖႏွင့္ အေမက ပါပါ့ကုိ ရြာတဖက္ကမ္းရွိ ေဒါက္တာကီမုိးရာဆီ ေခၚသြားတယ္။ ေဒါက္တာကီမုိး ရာ က ေဆးထည့္ၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ေနာက္ ဒီဇင္ဘာခရစ္စမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တခ်ိန္မွာလည္း ရြာျပန္ေရာက္ၿပီး ဦးေလးလယ္ထဲကုိ သြားလည္တယ္။ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ တလင္းထဲမွာ စပါးနယ္တဲ့လူက နယ္၊ ေလႊ႔တဲ့လူက ေလႊ႔နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ ပါပါလည္း တလမ္း ထဲေလွ်ာက္ေျပးကစားရင္း ေခ်ာ္လဲပါတယ္။ ဦးေလး ေမြးထားတဲ့ အင္းေခြးႀကီးအေပၚမွာ ေခ်ာ္လဲမိလုိ႔ အင္းေခြးႀကီးက ပါပါ့မ်က္ႏွာကုိ ထကိုက္ တယ္။ ေဘးနားက လူေတြက ပါပါမ်က္ႏွာကုိ ေခြးကိုက္ထားတာေတြ႔ေတာ့ မ်က္လုံးကန္းကုန္ၿပီလုိ႔ တြက္ၾကတယ္။ ေခြးကုိ ေမာင္းထုတ္ၾကၿပီး ပါပါ့ကုိ လာထူၾကတယ္။ ပါပါ့မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေသြးေတြ နဲ႔ေပါ့။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေခြးကိုက္တာ မ်က္လုံး မထိဘူး။ မ်က္လုံးနားမွာ ကပ္ထိေတာ့ အနာရြတ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ပါပါႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး မွာ ေလထီးနဲ႔ဆင္းေတာ့ ေပါင္က်ဳိးခဲ့တယ္။ နံ႐ုိးတေခ်ာင္း လည္း က်ဳိးခဲ့တယ္။ သမၼတျဖစ္တဲ့အခါမွာ ျမင္းေပၚမွလိမ့္က်လုိ႔ ဦးေခါင္းခြံ ကြဲအက္သြားတယ္။၁၉၂၅ (သုိ႔) ၂ဝ ရာစုမွာ ငသုိင္းေခ်ာင္း ေရကာတာ က်ဳိးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါပါက ပုသိမ္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္၊ ပါပါျပန္လာေတာ့ ေရၾကည္ႏွင့္ က်ဳံေပ်ာ္သြား ကားလမ္း တခ်ဳိ႕ေပၚမွာ ေရျမဳပ္ေနေသးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလုိေရျမဳပ္တဲ့ေနရာမွာ ကားျဖည္းျဖည္း ေမာင္းရ တယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ေရာက္ေတာ့ ကမ္းနားမွာရွိတဲ့အိမ္ေတြ ေရျမဳပ္ေနေသးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ဓားကေခ်ာင္းလည္း ၄ - ၅ ဆ ေလာက္ က်ယ္သြားတယ္။ ရြာကုိ သမၺာန္နဲ႔ျပန္ေတာ့ ေရျမဳပ္ေန ေသးတဲ့ ရြာနဲ႔ဥယ်ာဥ္ျခံထဲမွာ ခတ္သြားရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္မွာ ေရသုံးေပ ေလာက္ ရွိေသးတယ္။ ေရႀကီးတုန္းက ပ်ဥ္ျပားခင္းထားတဲ့အဆင့္ ေရာက္ဖုိ႔ တထြာေလာက္ပဲ လုိတယ္လုိ႔ အေဖႏွင့္အေမက ေျပာျပတယ္။ ပါပါ့အေဖက ငါးေယာက္ဆန္႔တဲ့ ေလွတစင္း ဝယ္ထားတယ္။ ပါပါလည္း ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ေတာ့ ေလွနဲ႔ပဲ သြားရတယ္။ အဲဒီထဲကစၿပီး ပါပါေလွေလွာ္ တတ္တယ္။ တခါ ပါပါ့အေမက ပါပါ့ကုိ ျမစ္ျဖတ္ၿပီး တဖက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ေလွေလွာ္ျပတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ပါပါ့အေဖကသိလုိ႕ ေလွေမွာက္သြားရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲဆုိၿပီး ပါပါ့အေမကုိ ဆူတယ္။၁၉၂၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လမွာ ခါတုိင္းႏွစ္မ်ားကဲ့သုိ႔ မြန္ ကရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းဟာ ေႏြရာသီအတြက္ ေက်ာင္းပိတ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ပါပါက ၅ တန္းစာေမးပြဲေျဖဆုိထားပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ပါပါ့ အေဖ သုိ႔မဟုတ္ အေမ အျမဲတမ္း လာေရာက္ႀကိဳပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ပါပါ့အေဖေရာ အေမပါ မလာၾကပါ။ ပါပါ့အေဖက မအားလုိ႔ အေမက သိပ္ေနမေကာင္းလုိ႔ဆုိၿပီး လူၾကံဳနဲ႔ စကားပါးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ လူၾကံဳနဲ႔ပဲ ပါပါ ျပန္သြားရပါတယ္။ ေရၾကည္ဘူတာက်ေတာ့ အျမဲတမ္းလာႀကိဳေနတဲ့ ပါပါ့အေဖကုိ လည္း ပါပါ မေတြ႔ဘူး။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနၾကသလဲဆုိတာ ပါပါ့စိတ္ထဲမွာ သံသယဝင္လာပါတယ္။က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕ကုိ နံနက္ ၁ဝ နာရီအခ်ိန္မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ ခါတုိင္းဆိုလွ်င္ က်ဳံေပ်ာ္မွာ ထမင္း စားေသာက္ၿပီးမွ ရြာကုိျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီတခါ ပါပါ ထမင္းစားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ရြာကုိပဲတန္းျပန္ခ်င္ တဲ့စိတ္ဟာ ျပင္းျပပါတယ္။ ရြာကုိ နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပါပါ ဘာကုိေတြ႔သလဲဆုိေတာ့ ပါပါ့အေဖ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာလဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနမေကာင္းတာ ၂ လ - ၃ လရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ပါပါ့အေမကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္။ ပါပါ့အေဖရဲ႕ေရာဂါဟာ ဝမ္းကုိက္ေရာဂါ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာလည္း တလ တခါ လာ ေရာက္ေဆးထုိး ကုသေပးပါတယ္။သုိ႔ေသာ္ သက္သာလာျခင္း မရွိပါ။ ပါပါျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါပါ့အေဖဟာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ပိန္သြားပါတယ္။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာဝန္နဲ႔ကုသတာ မသက္သာတဲ့အတြက္ ဗိေႏၶာဆရာနဲ႔ ထပ္မံ ကုသတယ္။ အေၾကာင္းမထူးပါ။ က်ဳံေပ်ာ္ၿမိဳ႕က ဆရာဝန္ေရာ၊ ဗိေႏၶာဆရာပါ လက္ေလ်ာ့လုိက္ၾက ပါတယ္။၁၉၂၇ ခု၊ ေမလ ၂၉ ရက္ နံနက္ ၂ နာရီအခ်ိန္မွာ ပါပါ အိပ္ေကာင္းတုန္း ပါပါအေမက ပါပါ့ကုိ သားႀကီး သားႀကီး ထထ လုိ႔ ႏႈိးပါတယ္။ ပါပါႏုိးလာေတာ့ ပါပါ့အေမက ငုိယုိၿပီး 'သားႀကီးအေဖ ဆုံးသြားၿပီ' လုိ႔ ပါပါ့ကုိ ေျပာပါတယ္။ ပါပါ့အေဖရဲ႕အေလာင္းကုိ ေရခ်ဳိးေပးၾကၿပီး အဝတ္အစားမ်ား လဲေပးၾကပါတယ္။ ပါပါ့အေဖေသဆုံးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပါပါအေဖဟာ အ႐ုိးႏွင့္အေရေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ရြာရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံအတိုင္း ပါပါ့ အေဖအတြက္ ေခါင္းစပ္ၾကပါတယ္။ ပါပါ ေခါင္းစပ္တဲ့ေနရာကုိ သြားၾကည့္တယ္။ ေခါင္းစပ္တဲ့လူေတြ က ပါပါ့ကုိေတြ႔ေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ဒီကေလးလည္း သူ႔အေဖဆုံးလုိ႔ ေက်ာင္း ဆက္ေနႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ပါပါ့အေဖကုိ ရြာသခ်ဳႋင္းမွာပဲ ျမဳႇပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ပါတယ္။ လွဲဆိပ္ရြာ သခ်ဳႋင္း မွာ ယခုထက္တုိင္ ပါပါ့အေဖရဲ႕ ဂူဟာ ရွိေနပါတယ္။
ဆက္ဖတ္ရန္>>>

ေစာေမာပြယ္ တေကာင္းျမိဳ ့တြင္ဘုရင္ျဖစ္လာပံု

BC ၆၀၀ ေနာက္ပုိင္း ရွမ္းႏွင့္ကရင္တုိ ့ပူးေပါင္းၿပီး ေမာင္းထုတ္လုိက္ၾကသည့္ ကုလားမ်ားမွာ ဗမာျပည္သုိ ့ ထပ္မံ၀င္ေရာက္လာၾကၿပီး ရွမ္းမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္အႏုိင္ယူေလသည္။ ၎ကုလားတုိ ့သည္ ရွမ္းမ်ားအား တဖန္ႏွင္ထုတ္ၿပီး“ပုဂံၿမဳိ ့ေဟာင္း”ဟု ေခၚသည့္ၿမဳိ ့ကုိ တည္ေထာင္ေလသည္။ဤၿမဳိ ့သည္ တေကာင္းအနီးတြင္ရွိၿပီး ကုလားတုိ ့သည္ ထီးနန္းမ်ားစုိက္ကာ အုပ္ခ်ဳပ္ေလေတာ့သည္။ ပထမဦးဆုံး အုပ္စုိးသည့္ ကုလားမင္းမွာ တဇရာဇာ(ဗမာမ်ားက ၎တုိ ့၏ ပထမဥ္းဆုံးမင္းဟု ဆုိသည္) ျဖစ္သည္။ ကုလားမင္းမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ရာတြင္ တဇရာဇာမွ သတုိးေရႊမင္းအထိ မင္းဆက္ စုစုေပါင္း ၆ ဆက္ရွိၿပီး သတုိးေရႊမင္းလက္ထက္၌ပင္ မင္းဆက္ျပတ္သြားေလေတာ့သည္။ သတုိးေရႊမင္း စုိးစံေနခ်ိန္တြင္ နာဂလူမ်ဳိးတဦးသည္ မိဖုရားတဦးႏွင့္ လာေရာက္ရင္ႏွီးေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး လွ်ိဳ ့၀ွက္စြာ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ခဲ့ေလသည္။ မိဖုရား၏အမည္မွာ ကိႏၷရာေဒ၀ီ ျဖစ္သည္။ ယင္းေနာက္တြင္ နန္းတက္အုပ္စုိးသည့္ မင္းမွန္သမွ်ကုိ ညအခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ အသတ္ခံရေလေတာ့သည္။ ယင္းေၾကာင့္ ကုလားဘုရင္၏အုပ္စုိးမႈသည္ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေလသည္။ တေကာင္းတြင္ အုပ္စုိးသည့္ဘုရင္ ၁၇ပါး အနက္ ေရွးဦးစြာ အုပ္စုိးခဲ့သည့္ ဘုရင္ ၁၆ ေျမာက္အထိ ဤဘုရင္မ်ားသည္ အခ်ိန္တုိအတြင္းသာ စုိးစံခဲ့ရၿပီး ဤနာဂလူမ်ဳိး၏ သတ္ျဖတ္ျခင္းကုိ ခံၾကရသည္။ ၎တုိ ့ညအခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ အသတ္ခံၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ ့အုပ္စုိးသည့္ဘုရင္မ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အခ်ိန္တုိအတြင္း အသတ္ခံၾကရသျဖင့္ တေကာင္းတြင္ နန္းတက္ကာ ဘုရင္အျဖစ္ အုပ္စုိးမည့္သူ မရွိသေလာက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

ဤသုိ ့အားျဖင့္ တေန ့တြင္ ကရင္တေယာက္ျဖစ္သည့္ ေစာေမာပြယ္(ဗမာလုိ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္းဟုေခၚသည္)သည္ ယူနန္ျပည္ တာလီဖူ ့ (Talifu)ဲၿမဳိ ့တြင္ ေနထုိင္ခဲ့ရာမွ တေကာင္းၿမဳိ ့သုိ ့ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ဤတေကာင္းျပည္၌ အုပ္စုိးသူဘုရင္မရွိေၾကာင္း သူၾကားသိရသည္။ ထုိအခါ ေစာေမာပြယ္က တုိင္းသူျပည္သားမ်ားအား ဤတုိင္းျပည္တြင္ သူဘုရင္လုပ္အုပ္စုိးမည္ဟု ေျပာဆုိေလသည္။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားကလည္း ေစာေမာပြယ္အား ဘုရင္လုပ္သူတုိင္း နာဂလူမ်ဳိးတဦးက သတ္ျဖတ္ခဲ့သျဖင့္ ရွင္ဘုရင္အေတာ္မ်ားမ်ား နတ္ရြာစံၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆုိေလသည္။ ထုိေၾကာင့္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားက ေစာေမာပြယ္သည္ ရဲရင့္သူတေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ နာဂလူမ်ဳိးကုိ မုခ် အႏုိင္ယူႏုိင္မည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ၎အား တေကာင္းဘုရင္အျဖစ္ စုိးစံရန္ ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။ တာလီဖူ ့ၿမဳိ ့ႏွင့္ တေကာင္းၿမဳိ ့တုိ ့၏ အကြာအေ၀းမွာ မုိင္ ၃၃၀ ခန္ ့ရွိၿပီး လမ္းခရီးတြင္ ၁၁ ရက္ ၾကာျမင့္သည္။

ေစာေမာပြယ္ ဘုရင္ျဖစ္လာေသာအခါ ပထမဦးဆုံးလုပ္ရသည့္အလုပ္မွာ ထုိနာဂလူမ်ဳိးတေယာက္ကုိ ေစာင့္ၿပီး သတ္ျဖတ္ဖုိ ့ျဖစ္သည္။ ေစာေမာပြယ္သည္ လူတယာက္ႏွင့္အရပ္အေမာင္းတူ ငွက္ေပ်ာပင္တပင္ကုိ ခုတ္လွဲၿပီးဘုရင္အိပ္စက္သည့္ေနရာတြင္ ထားရွိကာ ေစာင္ႏွင့္ အေသအျခာျခဳံထားေစသည္။ တဥ္းတေယာက္အိပ္စက္ေနသည့္ သ႑န္အလား ေပၚလြင္ေစသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ေစာေမာပြယ္ကမူ အခန္း၏ ေဒါင့္တေနရာတြင္ ကြယ္၍ ပုန္းေအာင္းေနေလသည္။ နာဂလူမ်ဳိးတဦး၏ အလာကုိ ေစာင့္ေနလ်က္ရွိသည္။ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ထုိနာဂူမ်ဳိးသည္ ဘုရင္၏နန္းေတာ္အတြင္းသုိ ့၀င္လာၿပီး မိဖုရားႏွင့္အိပ္စက္ရန္ အခန္းတြင္းသုိ ့၀င္သြားေလေတာ့သည္။ အခန္းတြင္းသုိ ့ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ယာေပၚတြင္ အသစ္စက္စက္ နန္းတက္လာျပန္ေသာ ဘုရင္တပါး အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းေနသည္ကုိ ေတြ ့ရေလသည္။ ထုိအခါ ယင္းနာဂလူမ်ဳိးသည္ ၎ႏွင့္အတူ ပါလာသည့္မွိန္းျဖင့္ အိပ္စက္ေနသည္ဟု ထင္ရေသာဘုရင္အား အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ထုိးသတ္ေလသည္။ ထိုအခါ မွိန္းသည္ ငွက္ေပ်ာ္ပင္တြင္ နက္ရႈိင္းစြာ စုိက္၀င္သြားသျဖင့္ နာဂလူမ်ဳိးသည္ ခ်က္ခ်င္းမွိန္းကုိ ျပန္ႏႈတ္ယူ၍မရေခ်။ ဤကဲ့သုိ ့ျဖစ္ေနစဥ္ ေဒါင့္တေနရာတြင္ ေမွာင္ရိပ္ခုိၿပီးေစာင့္ေနသည့္ ေစာေမာပြယ္သည္ ထုိနာဂလူမ်ဳိး၏ဦးေခါင္းကုိ လ်င္ျမန္စြာ ခုတ္ျဖတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။ ထုိ ့ေနာက္ ေစာေမာပြယ္သည္ “သတုိးမဟာရာဇာ”ဘြဲ ့အမည္ကုိ ရရွိၿပီး တေကာင္းတြင္ ၁၇ ဦးေျမာက္ဘုရင္ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။

ဖားစည္သံမွကူးယူပါသည္

ဆက္ဖတ္ရန္>>>

- Burma-Refugee Video-
-ေကာကရိတ္ျမိဳ ့ဗံုးေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ အရပ္သား ၁၁ ဦးထိခိုက္ေသဆံုး click-
-အၾကမ္းဖက္ ဗံုးခြဲမႈသည္ မိမိတို ့၏ လမ္းစဥ္မဟုတ္ဟု ေကအဲန္ယူဆို click-
-ဖာပြန္ဗံုးေဖာက္မွဳကို နအဖ၏ လက္ခ်က္ဟု နအဖစစ္ေျပးမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို clickု-
-ရုရွားေရာက္နအဖတပ္မေတာ္အရာရိွ ႏွင့္ ကရင္တိုင္းရင္းသားဖူးဒို၏ ေဆြးေႏြးခ်က္ (၁) click-
-KNU အေပၚ ကၽြန္္ေတာ့္အျမင္ႏွင့္ သေဘာထား ဖူးဒို(ကရင္အမ်ိဳးသားတစ္ဦး) click -
-dkba ေၾကာင့္ ကရင္အမ်ိဳးသားအလံေတာ္ မီရွိဳ ့ျပာခ်ခံရ click-
-သနားစရာ ေမာင္ခ်စ္သူသို ့အိတ္ဖြင့္ေပးစာ click-
-လာငိုျပေနေသာ dkba click-
-တစ္ခုျပီးတစ္ခုေပၚလာျပီး click-
-သစၥာေဖာက္ တီမေသက်မ္း - ၁း၁ click-နယ္စပ္ရွိ dkba တပ္သားမ်ားစိတ္ဓါတ္က်ဆင္း click-မတူညီေသာ ေမတၱာေရစီးေၾကာင္းမ်ား (From Thaw Thi Kho) click-ညြန္း(ဇြန္ ၁၇-၂၀၀၉ ျမိဳင္ၾကီးသူ)မွ DKBA (Karen Unite) click-ကရင့္အမ်ိဴးသားမ်ား၏ ရင္ထဲမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ KNU click-က်ေနာ္၏ညီအစ္ကို dkba ထံသို ့ click-က်ေနာ္၏ညီအစ္ကို DKBA ထံသို ့(၂) click-ကၽြန္ေတာ္၏ညီအစ္ကို DKBA ထံသို ့(၁) click-အထူးလွ်ိဳ ့၀ွက္ စီမံခ်က္ click-ဗိုလ္ထိန္ေမာင္ ဗမာစစ္အစိုးရထံ ၾသ၀ါဒခံယူ click-dkbaအေပၚ နယ္စပ္ကရင္သံဃာ့သမဂၢမွ အသိေပးႏွိဳးေဆာ္ခ်က္ click -နအဖစစ္တပ္၏ ထိုးစစ္ဆင္မႈအေပၚ ကရင္အမ်ိဳးသမီးအစည္းအရံုး၏ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ click-လုပ္သင့္တာကို အရင္စလုပ္ပါ(KYO) click- မေကာင္းမျမတ္သူတို ့ေရွ ့ခရီး click-မီးစတဖက္၊ေရမႈတ္တဖက္ နအဖရဲ့စီမံခ်က္ အပိုင္း(၂) click -က်ေနာ္တို ့မွာ ညီညြတ္ေရး မရွိၾကဘူး ဟု ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဂ်ာ္နီေျပာ click-ကရင့္သမိုင္း အမဲစက္ႀကီး၏ အဓိကတရားခံ click-လူမ်ိဳးေရးအတြက္လား ကိုယ္က်ိဳးအတြက္လား click-နအဖ စစ္တပ္က ႏို ့စို ့အရြယ္ကေလးမ်ားပါမက်န္ သတ္ျဖတ္ေနဟု စစ္သည္တဦးထုတ္ေဖၚေျပာဆို click-ကရင္အမ်ိဳးသားအလံေတာ္ေအာက္တြင္ ကရင္အမ်ိဳးသားထုတရပ္လံုး ေသြးစည္းညီညြတ္ၾကပါစို ့ click-ႏွစ္၆၀ ေျမာက္ ကရင္အမ်ိဳးသားေန ့(ဂ်ပန္)တြင္ႏိုင္ဟံသာေျပာၾကားေသာမိန္ ့ခြန္း click-ေနာင္တမရၾက ေစခ်င္ပါ click-အဇာတသတ္လို ဆရာတင္မမွားေစဘို ့click-စစ္သားစိတ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူ အပိုင္း 1,2,3,4,5,6 click-စစ္သားစိတ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သူ အပိုင္း (၂) click-ကရင့္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး ခရီး click-ကရင္ အမ်ဳိးသားခ်င္း တိုက္ပြဲျဖစ္ေနမႈ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ ဥကၠဌ ဗိုလ္မွဴးႀကီး - ယြက္ဆစ္မွ ၀မ္းနည္းမိေၾကာင္းေျပာ click-ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အပစ္ရပ္ရန္ ပထမအဆင့္လိုအပ္ဟု ေကအန္ယူေတာင္းဆို click-အၾကပ္အတည္းၾကားက က်ြန္ေတာ္တို ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ click -ပညာျမွင့္မွ အမ်ိဳးတင့္မည္ click-ရင္တြင္းျဖစ္ စကားလံုးမ်ား click-သင္သည္ ကရင္မ်ိဳးႏြယ္စု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ click-ေတာ္လွန္၀ံ့ရမည္ click-ကရင္အမ်ိဳးသားေန ့ အရင္ေဆာင္းပါး click-ဘီလူးဟာဘီၤလူးပါဘဲ click-ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေရွးဦးသမိုင္းအက်ဥ္း click-လူမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ စိုးရြံ ့လွပါသည္ click-အေျပာလြယ္သေလာက္ အေကာင္အထည္ေဖၚရခက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားညီညြတ္မႈ click-နအဖအုပ္စုနဲပူးေပါင္းေနတဲ့ ကရင့္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ့မ်ားသို့ ပန္ၾကားခ်က္ အမွတ္(၁) click-သစၥာေဖါက္ တီးမေသႏွင့္ ပတ္သက္၍ သိသင့္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ာ click-ကရင့္ သမိုင္း၀င္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး click-ကရင္လူမ်ိဳး ေရရွည္တည္တံ့ဘို ့ လြယ္ပါ့မလား click-The Truth about KNU click-မ်ိဳးခ်စ္ကရင္မ်ား၏ မ်က္ရည္ click
ဆက္ဖတ္ရန္>>>